Hanne Dierynck (37) en Nathan Feys (32) wonen met hun kinderen Lasse (4), June (3) en Helder (1) in Kortrijk. Nathan geeft les in het deeltijds muziekonderwijs en is dirigent. Hanne is hoofd van de Dienst Wonen in Roeselare. Wonen in de stad is een bewuste keuze. ‘Alles ligt er binnen wandel- of fietsafstand.’ Een groot huis hoefde voor Nathan en Hanne niet. ‘We willen niet meer plaats innemen dan nodig, en met een park in de buurt, hebben we ook geen grote tuin nodig.’
Drukte gewoon
Hanne en Nathan zijn door hun werkuren heel weinig samen thuis. Vlak voor onze oorspronkelijke afspraak – met hen beiden – zou plaatsvinden, kwam er toch nog iets tussen. Het leven zoals het is in een jong en druk gezin. Zo zit ik uiteindelijk toch met Hanne en zonder Nathan aan de tafel.
Het is woensdagnamiddag. Nathan is naar de muziekschool. Hanne is uitzonderlijk een dagje thuis omdat Helder ziek is. Lasse en June eisen regelmatig de aandacht van mama op. Tussen het beantwoorden van vragen van de kinderen, sussen, tot de orde roepen, neuzen en tranen afvegen, melk opwarmen en een nat geworden trui verwisselen door, doet ze haar verhaal. Ze is drukte gewoon.
‘Ik sta elke morgen om vijf uur op, om al een uurtje te werken en onder andere eten klaar te maken om in warmhoudboxen mee te geven naar school’, schetst Hanne een doordeweekse dag. ‘Dan begint de ochtendspits met ontbijten, wassen, aankleden… Nathan brengt de twee oudsten naar school, ik zet op weg naar het station Helder af bij de crèche, en spoor dan naar mijn werk in Roeselare.
’s Avonds rond half zes pik ik de kinderen weer op en begint de avonddrukte thuis. Nathan is dan naar de muziekschool. Op zaterdag is hij er ook niet, maar dat belet ons niet om uitstapjes te maken. Helder in de draagzak moet ik al niet in de gaten houden. Met de twee andere heb ik meer dan mijn handen vol.’
Mama zijn combineren met een job
Hanne is graag bezig met de kinderen, maar ze houdt ook van haar job, en ze heeft ambitie. ‘Mijn collega diensthoofden zijn overwegend mannen. Veel vrouwen zien de avondvergaderingen niet zitten of willen deeltijds werken om meer bij de kinderen te zijn. Alles combineren is soms veel. Maar op mijn werk komen andere aspecten van wie ik ben aan bod. Ik wil niet alleen mama zijn.
Onze ouders wonen op tien kilometer van bij ons en springen vaak bij als er opvang nodig is. We kunnen in nood ook beroep doen op buren of vrienden. Zonder zo’n netwerk zou het niet lukken.
Mijn job geeft me voldoening en energie. Het helpt me om een betere mama te zijn. Op mijn werk kan ik ook iets betekenen voor mensen die het minder makkelijk hebben. Als je ziet in welke omstandigheden sommige gezinnen wonen: in ongezonde, slecht geïsoleerde woningen met torenhoge energierekeningen… Als we mensen helpen om hun huis energiezuiniger te maken is dat goed voor hun portemonnee en voor het klimaat.’
Enkel de kraag strijken
Het gezin van Nathan en Hanne woont in een bescheiden rijhuis in Kortrijk. ‘Duurzaam leven begint met hoe en waar je woont. We wilden een tuin, maar die hoefde niet groot te zijn. Dit huis uit de jaren vijftig was precies wat we zochten. Het is stevig gebouwd, zoals wel vaker met huizen uit die periode. Gebouwd om lang mee te gaan, ook een vorm van duurzaamheid.
Volgende zomer gaan we renoveren: isoleren, een warmtepomp ... om minder energie en schonere energiebronnen te gebruiken. De architect voorzag plaats voor een droogkast, maar die hoef ik niet. Dat verbruikt veel energie en het lukt best zonder. Bovendien heb je meer strijk als wasgoed uit de droogkast komt en ik beperk het strijken graag tot de hemden die Nathan draagt bij concerten. Of eigenlijk vaak tot de kraag, het enige wat zichtbaar is.’ (lacht)
Het park is een grote tuin
Hanne en Nathan willen dat de kinderen veel buiten spelen en zich vuil kunnen maken. ‘Vlakbij is een park, daar gaan we twee tot drie keer per week naartoe. We hoeven niet alles zelf te hebben om ervan te kunnen genieten. De kinderen beschouwen het park als onze tuin. Ruimte zat.’
Het gezin had ook lange tijd geen auto. ‘In de stad is alles wat je nodig hebt dichtbij. Omdat Nathan vaak op verplaatsing moet op uren dat het openbaar vervoer niet meer rijdt, hebben we toch een auto gekocht. Maar we leggen met de bakfiets 5.000 kilometer per jaar af, dat zijn heel wat autokilometers uitgespaard.
Ik geloof dat iedereen mee het verschil kan maken. Wat je doet in een gezin heeft dubbel effect. Er is de rechtstreekse impact én je leert kinderen een manier van leven die ze meedragen. Lasse kan al zelfstandig meefietsen in Kortrijk en is daar trots op. De kinderen vinden het niet leuk als ze in de auto moeten. Ze zitten liever in de bakfiets. Als ik al eens met de auto in het centrum kom, heb ik daar snel spijt van. Je zit vast in het verkeer en vindt amper parkeerplaats. Ook naar onze ouders nemen we meestal de bakfiets.’
Prachtig tweedehands verjaardagsgeschenk
Kinderkleren zijn ten huize Feys bijna altijd tweedehands, en is er toch iets nieuws nodig, dan gaan ze voor kwaliteit. ‘Na gebruik bij ons geef ik ze door aan andere kindjes. Voor de verjaardag van June vroegen we grootouders, tantes en nonkels om tweedehands verkleedkleren te geven. Mijn zus had een mooie lederen koffer gevonden in de kringwinkel waar alles in kon. Het was een prachtig cadeau.
Toen ik kind was, waren we thuis niet bewust bezig met duurzaamheid. Maar zoals dat vroeger ging, werden kleren wel doorgegeven binnen de familie. We speelden veel buiten en gingen geen twee keer per jaar op reis, laat staan met het vliegtuig. Wat kapot was, werd hersteld. Op veel vlakken leefden veel mensen toen best wel duurzaam.
De gewoonte om – als we frieten halen in de frituur – een pot mee te nemen, heb ik ook overgenomen van mijn moeder. Geen afzonderlijke bakjes en verpakkingen nodig. We eten wel nog vlees, maar minder. En de kinderen weten dat vlees van dieren komt, ik ga dat niet verbloemen.
We hebben al tien jaar niet meer gevlogen. Lasse droomt ervan, en we zullen nog wel eens vliegen. Maar de impact op het klimaat is groot, dan neem je toch niet zomaar zonder nadenken het vliegtuig.’ Piekeren over de wereld waarin hun kinderen volwassen zullen zijn, doet Hanne niet. ‘Ik maak me van nature weinig zorgen. Ik vertrouw erop dat er altijd oplossingen zijn. En dat die ook gevonden zullen worden voor milieu- en klimaatproblemen. Intussen proberen wij onze bijdrage te leveren.’
Er zijn altijd oplossingen, ook voor het milieu en het klimaat. We proberen intussen onze bijdrage te leveren.
~ mama Hanne
Probleemoplossend opvoeden
Hanne en Nathan willen ook dat hun kinderen zorg leren dragen voor zichzelf, voor anderen en voor materiaal. ‘Veel mensen krijgen te maken met een burn-out. Ik hoop dat onze kinderen leren voelen wat bij hen past en het zelfvertrouwen zullen hebben om daarvoor te kiezen. Dat ze de draagkracht en veerkracht hebben om de hindernissen van het leven aan te kunnen. Hun grenzen voelen, respecteren en aangeven.
We kunnen niet voorspellen welke moeilijkheden ze zullen tegenkomen, en hindernissen ook niet voorkomen, maar hen wel de vaardigheid bijbrengen om zelf oplossingen te vinden. Probleemoplossend opvoeden, vind ik superbelangrijk.’
Onze dromen niet opdringen
Hanne hoopt ooit nog voor een pleegkind te kunnen zorgen in hun gezin. ‘Veel kinderen hebben geen liefdevol gezin. Als onze kinderen groter zijn, komt daar hopelijk ruimte voor. Alhoewel… Mijn moeder waarschuwt regelmatig: “Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.” Maar aangezien ik geen zorgelijk type ben, heb ik er wel vertrouwen in. Hopelijk slaag ik erin onze kroost vrij hun weg te laten kiezen en mijn dromen niet aan hen op te dringen.
Nathan zou het wel erg vinden als muziek hen niets zou zeggen. Hij speelt piano en trompet, er is hier altijd muziek in huis. De kans dat ze het oppikken, is dus groot. Maar als dat niet hun ding is, moet je daar als ouder ook vrede mee nemen. Al is dat wellicht niet gemakkelijk. Lasse gaat – op zijn eigen vraag – sinds kort naar een kleuterkoor. Het komt dus misschien wel goed met die hoop van Nathan.’ (lacht)
