De laatste jaren hebben heel wat jonge mama’s het taboe van de roze wolk doorprikt. Maar misschien zijn we de papa’s daarbij uit het oog verloren? Ook zij worstelen met hun nieuwe rol. Thomas (35) vertelt heel eerlijk hoe het papa zijn hem uit zijn lood sloeg: ‘Zo’n kind haalt het beste én het slechtste in jezelf naar boven.’
Verwachtingen als papa
Of niemand hem gewaarschuwd had dat een baby niet alleen rozengeur en maneschijn is? Jawel, maar geen enkel horrorverhaal kon Thomas van zijn grote, roze wolk duwen. Toch was het papa zijn niet zoals hij verwachtte.
‘Toen Hanne zwanger was van ons eerste kindje Lucas, liep ik echt op wolkjes. Ook al waarschuwden vrienden mij dat ik niet wist waaraan ik begon en dat ik nooit meer een oog zou dichtdoen, ik kon mij alleen maar inbeelden hoe zalig het zou worden met zo’n klein, schattig kindje in huis. Ik twijfelde er geen moment aan: ik zou een fantastische papa worden.’
Ik heb álles onderschat aan vader worden
Al vrij snel na de geboorte van zijn eerste zoontje beseft de kersverse papa dat het geen plezierig ritje wordt: ‘Na een paar dagen had ik het al door: “Shit, dit is totaal niet wat ik ervan verwacht had.”
Lucas was een huilbaby en heeft de eerste zes maanden van zijn leven zoveel geweend dat ik in alle eerlijkheid durf zeggen dat dat de zwaarste periode uit mijn leven was. Vooral ‘s avonds wist ik geen blijf met mezelf en zat ik vaak te huilen in de zetel. Van genieten van ons gezinnetje was helemaal geen sprake. Nee, in mijn bed kon ik alleen maar opgelucht denken: “Pfieuw, blij dat deze dag vol stom babygedoe ook weer achter de rug is!”‘
Lucas was een huilbaby en heeft de eerste zes maanden van zijn leven zoveel geweend dat ik in alle eerlijkheid durf zeggen dat dat de zwaarste periode uit mijn leven was.
~ papa Thomas
Opnieuw moeilijk met het papa zijn
‘Nu met Maurice, ons tweede zoontje, heb ik het opnieuw zwaar, maar ik beleef het toch anders omdat hij geen huilbaby is. Bovendien weet ik nu dat deze periode voorbijgaat en dat perspectief helpt me om vol te houden.
Waar ik het vooral lastig mee heb? Niet met het slaaptekort, de drukte of de vermoeidheid, maar met het feit dat je als papa zo weinig hebt aan een baby. Iedereen mag Maurice het koddigste kind ter wereld vinden, voor mij doet zo’n baby van vijf maanden niet veel meer dan liggen, wenen en pampers vullen.’
Vooruitspoelen
‘Eerlijk? Mocht er een knop bestaan om die eerste periode te skippen, ik zou al duizend keer gedrukt hebben. Dat klinkt misschien cru, maar volgens mij heeft dat puur met biologie te maken: moeders voelen gewoon veel sneller een band met hun kind dan vaders.
Wat ik ook zwaar onderschat heb: de invloed van een kind op je relatie. Hanne is een fantastische mama, maar … intussen heb ik het gevoel dat ik mijn vrouw al vijf jaar kwijt ben. Ze heeft twee verschrikkelijk zware zwangerschappen en bevallingen achter de rug. Bij Lucas gaf ze twee jaar borstvoeding en ook bij Maurice wil ze ‘t zo lang mogelijk volhouden. Natuurlijk is dat een geweldige prestatie, maar dat maakt ook dat er constant een kind aan Hanne kleeft.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik mij niet kan herinneren wanneer ik mijn vrouw eens helemaal alleen voor mij had en haar eens goed kon vastpakken of zo. Hanne is echt een supermoeder en ik begrijp zeker dat onze jongens voor haar op de eerste plaats komen, maar ik mis haar enorm als mijn vrouw ….’
Therapie
‘Soms vraag ik me af of ik me beter had moeten voorbereiden op het papa zijn. Maar hoe doe je dat? Je weet pas écht wat het is als je er middenin zit.
Wat ik wel onze beste beslissing ooit vind: dat we nu al enkele maanden samen naar een therapeut gaan. Dat wil ik elk jong koppel aanraden. Hanne en ik voelen ons tijdens zo’n therapiesessie veilig genoeg om ons hart te luchten en alles op tafel te smijten. Geloof mij, wij zijn nog nooit zo cru tegen elkaar geweest en tegelijkertijd hebben we nog nooit zo dicht bij elkaar gestaan.’
Iedereen mag Maurice het koddigste kind ter wereld vinden, voor mij doet zo’n baby van vijf maanden niet veel meer dan liggen, wenen en pampers vullen.
~ papa Thomas
Voel je niet schuldig
‘Of ik een boodschap heb voor kersverse papa’s? Valt het papa zijn mee, geniet er dan zoveel mogelijk van. Maar voel je vooral niet schuldig als je er voorlopig niks aan vindt en geen echte band voelt met je kind. Ook dat is heel normaal, zeker in het begin. Hou in je achterhoofd dat dit een fase is waar je als jonge papa door moet. Het eerste jaar heb je misschien niet zoveel aan je kind, maar daarna … wordt het alleen maar beter!
Lucas is intussen drie jaar en hij is het allermooiste en leukste ventje dat ik ken. Nu geniet ik ontzettend van die fijne band die we hebben. Als er iets met hem zou gebeuren, dan stort mijn wereld in. Maurice is intussen vijf maanden en wordt ook wat responsiever. Hij begint mij duidelijk te herkennen en dat is een zalig gevoel! Vanaf nu ga ik ook meer van hem genieten, dat weet ik zeker.’
