Een gesprek met Mohsin Abbas is een feest van energie, positiviteit en zelfzekerheid. ‘Een Vlaming die top is in zijn vak, zal dat minimaliseren, een Pakistaan die iets een beetje kan, denkt meteen dat hij top is’, lacht hij. Mohsin lijkt een mooie mix van Pakistaanse en Vlaamse cultuur. Een verhaal van groot durven dromen en keihard werken om die dromen waar te maken.
Wie is Mohsin Abbas?
- Is stand-upcomedian, toert door het land met zijn debuutshow ‘Moh?!’
-
Werd bekend door zijn deelname aan ‘De Slimste Mens ter Wereld’ en ‘Dancing with the Stars’
-
Heeft samen met zijn vrouw Romy twee kinderen: Basil (4) en Omer (2)
Van alles proeven
De moeder van Mohsin is geboren in Pakistan en groeide op in Machelen. Zijn vader kwam op zijn tweeëntwintigste vanuit Pakistan naar België. Mohsin is de tweede van vier kinderen. Tot zijn zesde woonde het gezin in Middelkerke, daarna verhuisden ze naar Oostende. ‘Thuis kregen we de Pakistaanse cultuur mee. Papa leerde ons de talen Punjabi en Urdu, mama sprak Nederlands en keek naar Vlaamse soaps. Ze schotelde ons zowel Pakistaanse gerechten voor als biefstuk met frieten. We gingen naar een katholieke school, ik speelde cricket en voetbal. Mama wilde dat we van alles proefden. Ik heb nooit moeten kiezen tussen twee culturen, ze maken beide deel uit van wie ik ben. Toen de leraar in het derde leerjaar vroeg wie al eens mango had gegeten, was ik de enige. Dat ik anders was, zag ik nooit als een beperking, ik voelde me juist speciaal.’
Het strand en de wind missen
‘Mijn ouders werkten keihard om ons alles te kunnen geven. Papa begon als afwasser in een restaurant en schopte het tot hulp van de chef. Daarna hadden ze een kledingwinkel op de dijk in Middelkerke, waar we in de kelder woonden. Geen luxe, maar ik had een schitterende kindertijd. In mijn herinnering was het altijd zomer. Ik kreeg geld voor een billenkar (gocart, red.), de bootjes en snoep. Zalig voor een kind!
Later had mijn vader een nachtwinkel in Oostende. Vroeger schaamde ik me daarover; het leek zo cliché. Maar het is een businessmodel dat werkt. Ik ben goed bezig, maar ik zal nooit kunnen tippen aan wat mijn vader gepresteerd heeft. Hij had geen diploma, sprak de taal niet, maar bouwde alles op vanaf nul.
Mijn vader borg zijn droom op, zodat ik de mijne kon volgen.
~ Mohsin Abbas
Dat harde werken heb ik van thuis meegekregen. En zoals mijn ouders wil ik ook anderen helpen. Bij hen was het extreem. Ze konden geen “nee” zeggen, en dat ging ook wel eens ten koste van henzelf. Mensen helpen is supermooi, maar je mag ook voor jezelf opkomen. In Pakistan is er een standensysteem, maar voor mijn mama was iedereen gelijk. Door de armoede en ongelijkheid die ik op vakantie in Pakistan zag, waardeer ik hier in België des te meer de gelijkwaardigheid en het socialezekerheidsstelsel. Dokters helpen zowel rijk als arm. Dat moeten we koesteren.
Toen ik zeventien was, besliste mijn vader dat we naar Pakistan zouden verhuizen. Het was vakantie, ik lag met vrienden op het strand en we hadden afgesproken om de volgende dag onze boeken voor het vijfde middelbaar te halen. Ineens stonden mijn ouders daar: “Je ticket is geboekt, volgende week vertrek je, wij volgen later.”
Ik moest weg van mijn vrienden, mijn eerste liefje, de school... Verschrikkelijk was dat. Ik heb er het beste van gemaakt, maar ik miste het strand, mijn vrienden en zelfs de koude wind die ik altijd had gehaat. Het was het moeilijkste jaar van mijn leven, maar ook een grote levensles. Daar besefte ik dat België en Oostende mijn thuis waren. We zijn na een klein jaar teruggekeerd omdat ik daar niet gelukkig was. Mijn papa heeft zijn droom opgeborgen voor ons.’
Niet goed bezig
‘In het laatste jaar middelbaar had iedereen het over studeren, een wereld die mijn ouders niet kenden. Mijn vrienden namen me op sleeptouw: naar Gent, op kot... Mama en papa vonden het allemaal goed. Ik koos voor communicatiewetenschappen, maar van studeren kwam niet veel in huis. De resultaten waren navenant.
In Gent leerde ik mijn huidige vrouw Romy kennen. Ze was twee jaar later gestart en zat al in haar laatste jaar terwijl ik nog altijd ergens onderweg was. Het raakte uit tussen ons en ze stuurde me een bericht: “Je bent niet goed bezig. Je bent vijfentwintig en staat nog nergens.” Ook mijn vrienden zeiden: “Mohsin, je hebt dezelfde capaciteiten als wij, maar wij gaan vooruit en jij blijft sukkelen.” Dat heeft mij wakker geschud. Ik werkte de studies af en haalde op mijn zevenentwintigste mijn master. Romy keerde gelukkig terug. Zonder haar had ik mijn leven nooit op de rails gekregen.
Ook mijn eerste werkgever ben ik dankbaar. Met een buitenlandse naam en zo’n hobbelig parcours had hij alle redenen om te twijfelen, maar hij gaf me een kans – en die greep ik. Ook in mijn volgende job kreeg ik veel verantwoordelijkheid: ik mocht evenementen organiseren en kon mijn vaardigheden vertienvoudigen. Tegelijk begon ik eind 2017 met comedy. En ik had een plan. Binnen vijf jaar mijn eigen tour, bekendheid in de media, deelname aan ‘De Slimste Mens ter Wereld’ en optreden in Kursaal Oostende. In 2024 kon ik alles afvinken. Trek je de coronaperiode eraf, dan was dat perfect op schema.’
Beste van twee werelden
‘Romy, die me destijds op het rechte pad bracht, is intussen acht jaar mijn vrouw. We waren al vijf jaar samen toen ik het aan mijn papa vertelde. Hij was kwaad dat ik geen Pakistaans meisje had gekozen. Maar dat is helemaal goed gekomen – nu drukt hij me op het hart om goed voor haar te zijn. We hebben de Nikah gedaan, een islamitische huwelijksceremonie, en bewandelen de gulden middenweg tussen beide culturen. De namen van onze kinderen komen zowel in Vlaanderen als in Pakistan voor. We vieren Kerstmis én het Suikerfeest. Basil en Omer krijgen het beste mee van twee werelden.
Ik wil mijn kinderen alles geven, soms verwen ik hen te veel. Maar als ze ouder worden, moeten ze leren werken en beseffen dat niets vanzelf komt. Ik wil hen meenemen naar Pakistan, laten zien uit welk dorp hun opa komt en hen vertellen dat ik dit kan doen en dat zij het goed hebben, dankzij hem. We willen streng zijn waar nodig, maar ook vrijheid geven. Grote beslissingen zal ik niet in hun plaats nemen. Mijn vader besliste destijds dat ik naar Pakistan moest – met de beste bedoelingen, maar mijn leven had daar helemaal mis kunnen lopen. Mijn kinderen mogen zelf hun weg kiezen. We maken de weg vrij, of ze die bewandelen, is aan hen. Ze moeten ook de kans krijgen om hun eigen fouten te maken.
De kinderen hebben een hechte band met hun grootouders. Ze leren mijn papa Vlaams, en hij leert hen Punjabi. Momenteel is hij in Pakistan, daar gaat hij elk jaar naartoe. De kinderen willen elke dag facetimen en dringen aan: “Dada, kom je naar huis?”’
Zorg dat je ’s avonds met een gerust hart kan slapen – dat wil ik mijn kinderen meegeven.
~ Mohsin Abbas
Geen handleiding
‘Over de toekomst van de wereld maak ik me geen zorgen. Waar mensen zijn is er zowel miserie als liefde. Basil en Omer krijgen een sterke basis en nog meer kansen dan ik. Ik probeer het goede te doen en wil mijn kinderen meegeven wat ik zelf van mijn ouders leerde: zorg dat je ’s avonds met een gerust hart kan slapen, omdat je niemand pijn hebt gedaan. Gun anderen geluk en neem niemand iets af.
Ik ben niet blind voor miserie. In Oostende ben ik ambassadeur van de Katrol, een vzw die gezinnen en kinderen met minder kansen ondersteunt. Met elk kind dat je helpt, verander je een heel mensenleven – en de generaties erna. Zo probeer ik een klein steentje te verleggen. Nu hier, en misschien later ook in Pakistan, waar ik vreselijke kinderarmoede heb gezien.
Hoe Romy en ik de combinatie tussen gezin en werk aanpakken? Eind vorig jaar was de balans helemaal zoek. Mijn shows, ‘De Slimste Mens ter Wereld’, een groot project op mijn werk... Ik deed het allemaal door elkaar aan 300 per uur. En dat met twee jonge kinderen! Niet fijn voor mijn vrouw, en het zette onze relatie onder druk. Begin dit jaar heb ik mijn job in loondienst opgezegd en Romy werkt nu halftijds. Dat kunnen we ons permitteren dankzij het harde werken van de voorbije jaren. ’s Morgens maak ik de boekentasjes klaar en breng ik de kinderen naar school. Overdag werk ik, vaak haal ik hen ook op van school, en ’s avonds vertrek ik naar een optreden. Ik prop mijn agenda niet meer stampvol: het gezin komt op de eerste plaats, de rest plan ik eromheen. We doen ook veel leuke dingen samen als gezin. Het blijft zoeken – niemand geeft je een handleiding voor bekend worden en succes hebben. Maar nu is de balans oké. Ik kom uit de kelder en zie waar ik nu sta. Ik ben een gelukkig mens.’
Moh?!
‘Mijn show heeft als titel ‘Moh?!’ – de eerste helft van mijn naam, maar ook een typische West-Vlaamse uiting van verbazing. In de kleerwinkel van mijn mama reageerden klanten vaak verrast: “Moh, jij spreekt Vlaams?” Ook bij mij waren mensen verrast over mijn Oostendse tongval, plots bleek ik “een van hen” te zijn.
Op het podium vertel ik mijn levensverhaal. Er zitten boodschappen in over stereotypen, maar altijd luchtig. Ik wil mensen laten lachen. Die humor heb ik van mijn moeder, iedereen had haar er graag bij. Bij vrienden zorgde ik voor ambiance. Humor op een podium is iets anders, maar nadat ik een paar keer op mijn bek ging, werd ik steeds beter. En warm Vlaanderen heeft me omarmd.
Ik ben mijn eigen manager en boekingsagent, want wie kan me beter verkopen dan ikzelf? Een “Mohsin” is het meer gewoon om zich te moeten bewijzen dan een “Jan”. Maar als Mohsin het goed doet, wordt dat dubbel geapprecieerd. Mijn marketingopleiding helpt, en mijn Pakistaanse zelfzekerheid ook.’ (lacht)
Foto's: Kristof Ghyselinck
