Bekende ouder Sarah Vandeursen: ‘Kinderen zijn de beste uitvinding ooit’

Avondje uit

Het ouderlijke huis waar Sarah opgroeide, stond langs een drukke baan in Sint-Kruis, een deelgemeente van Brugge. ‘Ik moest voorzichtig zijn, maar mocht wel met mijn fiets op pad, naar mijn vrienden. We woonden op tien minuten fietsen van het centrum van Brugge. De schoonheid van zo’n historische stad, de architectuur: daar kan ik nog altijd van genieten. Al woon ik liever in Gent. Die stad combineert de pracht van historische architectuur met een bruisende culturele scene.’

Kom je uit een creatieve familie?

Sarah Vandeursen: ‘Mijn vader was huisarts, mijn moeder verpleegkundige. Toen mijn tweelingbroer en ik geboren werden, heeft mijn mama haar werk even opzijgezet om voor ons twee te zorgen. Mijn ouders hielden allebei erg van muziek, theater en film. Ze gingen regelmatig samen een avondje uit, en dan kwam er een babysit, geregeld via de Gezinsbond.’

Zot doen thuis

Waar komt je gevoel voor humor vandaan?

Sarah Vandeursen: ‘Humor en onnozel doen, dat was bij ons aan de keukentafel dagelijkse kost. Je hoeft dus niet ver te zoeken om te weten waar mijn liefde voor grapjes en eens goed onnozel doen vandaan komt. Ook mijn tweelingbroer en mijn jongere broer hebben dat van thuis meegekregen.’

Wat heb je nog meegekregen van thuis uit?

Sarah Vandeursen: ‘Leren je plan te trekken. Daar moedigden mijn ouders ons in aan. We kregen hun vertrouwen om dingen uit te proberen. Mijn ouders waren ook nonconformisten, heel open. Tijdens mijn puberteit dacht ik niet: laat ik eens gaan experimenteren met gekke dingen. Nee, wij mochten thuis al zot doen, daar was niks rebels aan.’

Geen uitblinker

We kennen je ook als zangeres bij Kenji Minogue. Was je tijdens je jeugd ook al met muziek bezig?

Sarah Vandeursen: ‘Ik heb lang piano gespeeld. Mijn ene broer speelde gitaar, de andere klarinet. Maar we speelden niet echt samen, we waren geen familie Von Trapp. Toen ik een puber werd, ben ik gestopt met piano. Die klassieke deuntjes vond ik op den duur niet zo boeiend meer. Laatst heb ik opnieuw een piano in huis gehaald. Nu ik eenenveertig ben, heb ik weer zin om te spelen. Mijn dochter Marilou houdt ook van muziek maken, dus ik doe haar er tegelijk ook een beetje een plezier mee.’

Is je dochter even creatief als jij?

Sarah Vandeursen: ‘Ze studeert Audiovisuele Vorming aan het KSO en heeft ontzettend veel ideeën. In haar hoofd heeft ze al tien films gemaakt, bij wijze van spreken. Het is mooi om te zien hoe goed ze weet welke richting ze uit wil.

Ikzelf had op mijn zeventiende totaal geen idee van wat ik wou worden. Als kind droomde ik ervan om dierenarts te worden. Maar toen ik wat ouder werd, besefte ik dat ik eigenlijk niet tegen bloed kan. En ook dat er behoorlijk wat wiskunde bij komt kijken, en daar heb ik in het middelbaar genoeg op zitten vloeken. Ik deed mijn best en haalde redelijke resultaten, maar ik was geen uitblinker. Mijn ouders waren streng als het over rapporten ging. Dat gevoel dat mijn punten nooit goed genoeg waren... Dat was niet fijn. Ik was dan ook blij toen het middelbaar erop zat.’

Heb je daarna nog verder gestudeerd?

Sarah Vandeursen: ‘Ja, ik ben gestart in Politieke en Sociale Wetenschappen, omdat mijn tweelingbroer dat ging doen. Ik moest toch íéts kiezen. Maar politiek boeide mij eigenlijk niet, dus dat eerste jaar heb ik niet gehaald. Het sociale aspect sprak me wél aan, dus ben ik overgestapt naar Sociaal Werk. Daar heb ik uiteindelijk ook een master in behaald.’

Kiezen voor een kind

Droomde je ervan om ook moeder te worden?

Sarah Vandeursen: ‘Nee, dat is me eigenlijk echt overkomen. Op mijn vierentwintigste werd ik onverwacht mama. Ik herinner me nog goed het moment waarop ik ontdekte dat ik zwanger was. Ik weet dat ik een sigaret wilde opsteken om wat van de eerste schok te bekomen, en dat ik meteen dacht: nee, dat mag niet, dat is niet goed voor mijn kindje. Dus je voelt al wat mijn beslissing een kwartier later was: ik kies voor mijn kind. Ook mijn vriend, met wie ik toen tien maanden samen was, dacht er zo over. Het was het lot. Dus voilà, we gingen ervoor.’

Dat moet toch even schrikken geweest zijn...

Sarah Vandeursen: ‘Ja, maar we hebben ons gewoon georganiseerd: we zochten een plek om samen te wonen en vonden allebei een job want die hadden we toen nog niet. Mijn ouders waren, na de eerste verrassing, ook heel blij en steunden me. Een eerste kleinkind, daar keken ze echt naar uit.

Een naam hadden we ook snel gevonden, eens we wisten dat het een meisje ging worden: Marilou. We hielden allebei van Serge Gainsbourg, en hij had een conceptplaat L’Homme à tête de chou, waarop veel liedjes over een meisje genaamd Marilou staan. Het voelde meteen juist: Marilou, dat zou ons meisje worden. Ze is het mooiste, grootste onverwachte cadeau dat ik van het leven heb gekregen. Dat meen ik oprecht.’

Waar word jij boos van als moeder?

Sarah Vandeursen: ‘Ik ben een moeder-leeuwin: ik sta achter mijn kind en zal voor haar vechten als het moet. Waar ik een hekel aan heb? Mensen die kritiek geven op haar generatie: dat ze te veel klagen, niet hard genoeg willen werken... Nee, ze zijn net slimmer dan wij. Ze durven opkomen voor zichzelf, stellen dingen die niet kloppen in vraag, en willen niet leven om te werken.

Ik geloof oprecht dat elke nieuwe generatie de kracht heeft om de wereld weer een stukje beter te maken dan de vorige. Onze kinderen zijn de toekomst!’

Zo kan het ook

Wat vind je het moeilijkste aan ouderschap?

Sarah Vandeursen: ‘De beslissing om uit elkaar te gaan met Marilous papa. Na een tijdje bleek dat het lot ons toch niet voor eeuwig had verbonden. Ik was niet gelukkig. En ik wilde niet “samenblijven voor de kinderen”, want wat zou Marilou daarvan leren? Dat een relatie iets is wat moet, ook al word je er ongelukkig van, ook al hangt er altijd spanning... Dat is niet het beeld van een relatie waarmee ik haar wilde laten opgroeien.

Ik heb het geluk dat ik nu in een fijne nieuwe relatie zit, waarin ik me echt gelukkig voel. En dat zij kan zien: het kan ook zó zijn.’

De vakantie is weer bijna voorbij, school en werk draaien straks opnieuw op volle toeren. Werken en moederen: hoe combineer jij dat?

Sarah Vandeursen: ‘Marilou is om de week bij mij, om de week bij haar papa. Ik probeer zoveel mogelijk werk te proppen in de week dat ze niet bij mij is. Ik heb het kunstenaarsstatuut, en dus ook de luxe dat ik mijn werk zelf kan organiseren.

Als de examens er straks weer aankomen, probeer ik in de weken dat Marilou bij mij is zo weinig mogelijk te werken. Dan wil ik er echt voor haar zijn. Door comfortfood te maken, bijvoorbeeld. Waar ze dan vaak om vraagt bij examenstress? Of ik mijn lasagne nog eens wil maken. Die vindt ze superlekker. En dat doe ik dan ook, met veel moederliefde.’

Foto's: Kristof Ghyselinck