Verlatingsangst
‘Ik ben hier!’ Ik zeg het wel twintig keer per dag. En drie van die twintig keer roep ik het. Twee keer fluister ik het zachtjes in het oor van mijn baby. En heel af en toe wissel ik af: ‘Mama is hier!’
Hoewel ik nochtans gezworen had om niet in de derde persoon over mezelf te praten, mama doet het toch. En mama is dus hier. Mama gaat nergens heen. Ze zou niet durven! Want als mama dat doet, begint de baby te huilen. Luid en lang. Tot mama weer in beeld komt.
Een klassiek geval van verlatingsangst is het.
Voor ik kinderen had, dacht ik nog dat dat enkel een excuus was voor mannen en vrouwen die zich krampachtig in een relatie stortten. Na zes maanden en de ervaring met onze oudste dochter weet ik dat er dus nog een variant op dat thema is.
Piep!
Die angst moet betrekkelijk groot zijn, aangezien het drama ook groot is wanneer de baby me ziet vertrekken. Eerst beschouwde ik het nog als een compliment: ik moest wel iets goed doen, want ik ben de enige bij wie mijn baby echt graag is.
Ondertussen is het schoonste er wel vanaf en begint het een beetje verstikkend aan te voelen. Én het werkt op het schuldgevoel.
Want mama mag niet naar het toilet gaan. Mama mag niet douchen. Mama mag niet drie stappen opzij zetten zodat ze uit het gezichtsveld van de baby verdwijnt. Ook al is het moeilijk leven zo voor mama.
Ziet ze me vertrekken, dan is het drama groot.
Dus werken we aan die verlatingsangst, en verstop ik me achter knuffels en mijn eigen handen, om vervolgens met een enthousiaste ‘piep’ weer tevoorschijn te komen.
Zo probeer ik haar te leren dat ik er nog ben, ook al ziet ze me niet. En dat ik terugkom, ook al ben ik even weg. Ik bén er. En meer moet een mama eigenlijk niet zijn.
Mama Nele
(Hasselt, februari 2022)
Alle dagboeken van Nele kan je hier nalezen. Ook papa Christophe schreef een dagboek.
