Dagboek papa Christophe: ‘Mijn baby doet alles op haar eigen tempo’

Verwachtingen

Wanneer mensen me vragen hoe oud onze dochter is, faal ik meteen in een belangrijk aspect van het ouderschap: tellen in maanden. Als het snel moet gaan, ben ik de tel meteen kwijt in maanden en weken. Enkel op verjaardagen zit ik er helemaal op: ‘Eén jaar!’ Veel mensen vinden één jaar – of twaalf maanden, zo je wil – een leuke leeftijd. En dat beaam ik. Op die leeftijd kan je namelijk al eens een nachtje doorslapen, als je geluk hebt.

Maar die leeftijd brengt ook zekere verwachtingen met zich mee. Of ze nog niet stapt, is tegenwoordig bijvoorbeeld een van de meest populaire vragen. Of ze nog geen tandjes heeft? Of ze nog niet kruipt? Of ze nog niet praat? Vanaf één jaar worden die vragen altijd geformuleerd met de woorden: nog niet. Terwijl dat vóór die eerste verjaardag nog was met: al wel.

Let er maar eens op! Alsof de deadline voor normale ontwikkeling rond die twaalf maanden ligt. Kan je kind daarvoor iets, dan is het een genie. Komt het daarna pas, dan loopt het achter. Letterlijk en figuurlijk.

Het eigen tempo van mijn baby

Mijn jongste dochter kan stappen op haar eerste verjaardag. Ook haar eerste tandjes komen door. De twee voortanden eerst, tegen alle regels in. Kruipen doet ze als ze te lui is om te stappen en praten doet ze niet. Daar heeft ze geen zin in, denk ik.

Ik bewonder de volharding van mijn baby om het allemaal op haar eigen tempo te doen. En op haar eigen manier. Ze heeft namelijk nog geen eerste woordjes gezegd, maar ze kan wel vastberaden naar de koekenkast stappen en daar op de kastdeur bonken.