Trouwen doe je voor het leven – daar was Nathalie (37) rotsvast van overtuigd. Tot de papa van haar dochter Manon (6) onverwacht aangaf dat hij wilde scheiden. ‘Dat zag ik helemaal niet aankomen. Ik was zelfs aan het dromen van een tweede kind’, vertelt ze. Er volgde een intens rouwproces. Maar vandaag, vier jaar later, is Nathalie opnieuw gelukkig. ‘Manon en ik zijn vaak met ons tweetjes, daardoor zijn we superhecht.’
Nathalie (37) en Manon (6)
- Werden verkozen als eerste ‘Gezin van het Jaar’ van de Gezinsbond
- Wonnen een fotoshoot met Lieve Blancquaert
In de put
We spreken Nathalie op het zonovergoten terras bij haar thuis in Heist-op-den-Berg. ‘Mijn papa is metser. Dit huis hebben we destijds met zijn hulp helemaal zelf gebouwd’, vertelt ze trots. Haar ouders wonen op twee straten hier vandaan – nog een reden waarom ze het huis per se wilde houden toen ze plots alleen kwam te staan.
‘Alleen’ – zo omschrijft Nathalie haar situatie. ‘Ik zeg niet graag dat ik “gescheiden” ben. Dat was helemaal niet mijn keuze. In het begin schaamde ik mij er zelfs voor. Ik voelde me mislukt, als partner én als mama. Omdat ik Manon de toekomst niet kon geven die ik voor ogen had.’
De dromen die Nathalie had, vielen in september 2020 van de ene dag op de andere in duigen. ‘Manon zou bijna twee worden, het leek me het perfecte moment voor een broertje of zusje. Ik was net van school veranderd: ik sta in het lager onderwijs en was dichter bij huis gaan werken, in een functie die ik op termijn halftijds zou kunnen doen, om de rest van de tijd bij de kinderen te zijn. Maar dan kwam dus dat nieuws. En in één klap zat ik volledig in de put – mentaal en financieel.’
Gelukkig waren er ook lichtpuntjes die Nathalie door die moeilijke periode hielpen. Haar dochter in de eerste plaats. ‘Zelfs al wilde ik het liefst de hele dag in bed blijven, ik moest er staan voor mijn kind. Ik moest me aankleden, met haar ontbijten en samen de dag tegemoet. Ik kon haar toch niet in de steek laten, hé? Vanaf het begin was ik vastberaden: Manon moest zo normaal mogelijk kunnen opgroeien.’
Alles met de fiets
Om in haar huis te kunnen blijven wonen, moest Nathalie op andere zaken besparen. ‘Ik heb bijvoorbeeld nog altijd geen auto. Die had ik destijds verkocht, omdat we bijna altijd de bedrijfswagen van mijn man gebruikten. Toen hij die meenam, heb ik beslist om gewoon een fietskar te kopen en alles met de fiets te doen. En als het echt niet anders kan, leen ik de auto van mijn ouders.’
Ook uit eten gaan of shoppen is niet meer aan Nathalie besteed. ‘Maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg. Dat zijn van die kleine dingen, die je perfect kunt laten. En als ik dan tóch eens op restaurant ga voor een verjaardag, dan kijk ik daar maanden naar uit – en geniet ik er drie keer zo hard van als vroeger’, lacht ze.
Gelukkig kunnen zijn met de kleine dingen is iets wat Nathalie haar dochter zeker wil meegeven in haar opvoeding. ‘Bij haar papa heeft Manon alles: een spelcomputer, een zwembad... In het begin pikte dat een beetje, maar ik heb het een plaats gegeven. Want uiteindelijk heb je die spullen niet nodig om je goed te voelen. “Doe maar een plonsje en geniet ervan”, zeg ik nu wanneer ze naar haar vader gaat, en ik meen dat ook echt. Ik ben altijd eerlijk tegen Manon. Zo leert ze de waarde van dingen. Ze heeft bijvoorbeeld al gevraagd waarom ik geen auto koop, en ik heb haar uitgelegd dat ik dat wel zou kunnen, maar dan zou ik meer moeten werken. “Dat wil ik niet, mama”, zei ze daarop.
Verder is dankbaarheid voor mij heel belangrijk. Als omie nieuwe sandaaltjes betaalt, moet ze altijd “dank u” zeggen. En als ze zelf iets koopt met het geld van de grootouders, moet ze er een foto van sturen met een bedankje. Appreciatie tonen voor wat ze krijgt, dat wil ik haar meegeven.’
Dat het onkruid maar groeit. Tijd met Manon komt op de eerste plaats.
~ mama Nathalie
Avondwandeling
Nathalie is zelf ook erg dankbaar voor de steun die ze de laatste jaren kreeg van haar ouders én schoonouders. ‘Mijn grootouders heb ik heel vroeg moeten afgeven. Ik besef dus maar al te goed hoe belangrijk die zijn voor een kind. Daarom wil ik dat Manon een goede band heeft met alle vier haar grootouders. Mijn schoonouders hebben ook niet voor deze situatie gekozen, en bij hen ben ik jarenlang kind aan huis geweest. Natuurlijk zijn zij hier dus nog steeds welkom. Drie keer per week brengen zij Manon naar school – er is een beurtrol met mijn ouders om haar te brengen en af te halen. Ze gaat namelijk naar een andere school dan waar ik lesgeef. Dat was al zo en ik wilde niet nog een grote verandering in haar leven brengen door haar van school te doen veranderen.’
Manon ziet haar papa één dag per weekend en op feestdagen. ‘Hij heeft een drukke job, die hij combineert met topsport. Dit was dus de handigste regeling, en ik ben er eigenlijk heel blij mee: zo kan ik veel tijd met Manon doorbrengen. We zijn erg hecht, juist omdat we vaak met ons tweetjes zijn. Ik ken haar als het ware vanbinnen en vanbuiten. Elke avond maken we samen een wandeling – zij op haar rolschaatsen of met de step. Dat is mijn favoriete moment van de dag. Dan vertelt ze honderduit over wat ze op school heeft gedaan, of haalt herinneringen op aan dingen die we samen hebben meegemaakt. “Weet je nog, toen ik hier met de fiets ben gevallen en de mijnheer van de ijskar kwam vragen of ik een pleister nodig had?” Die qualitytime vind ik heel belangrijk. De afwas? Het onkruid? Mijn schoolwerk? Dat wacht maar tot Manon in bed ligt. Al betekent dat soms wel dat ik tot in de late uurtjes nog bezig ben voor school, wat na verloop van tijd begint door te wegen. En dan kruip ik er eens samen met haar in – om half acht.’
Sinds ze alleen is, heeft Nathalie het huishouden leren relativeren. ‘Vroeger was ik heel ordelijk. Alles moest mooi, netjes en op tijd gedaan zijn. Maar sinds ik er alleen voor sta, ben ik iets meer... chaotisch’, glimlacht ze. ‘En ik heb geleerd om hulp te aanvaarden. Ik wil alles zelf doen – kuisen, koken, de tuin onderhouden – maar als mijn mama een potje soep meebrengt of mijn papa voorstelt om het gras te maaien, zeg ik geen “nee” meer. Manon ziet mij vast als een mama die heel vaak bezig is, maar we hebben ons ritme gevonden. Terwijl ik kook, mag zij tv kijken. En als ik rapporten moet schrijven, laat ik haar logeren bij de grootouders. In het begin voelde ik me daar slecht over, maar nu weet ik: zij genieten daar allemaal van, en ik krijg mijn werk sneller af.’
Samen op de foto
Nathalie vertelt dat ze zichzelf een beetje wegcijfert. ‘Afspreken met vrienden of me-time? Dat komt er niet echt van’, zegt ze. ‘Hoewel, dat klopt niet helemaal. Ik probeer wel tijd te maken om af en toe te gaan lopen. Dat helpt me om mijn hoofd leeg te maken. Nadat ik alleen kwam te staan, wilde ik lange tijd niemand zien. Maar mijn zus sleurde me toen zo vaak mogelijk mee om samen met haar te gaan lopen, en dat deed me altijd deugd. Nu ga ik bijna uitsluitend wanneer Manon sowieso al bij haar papa of haar grootouders is. Ik vind het moeilijk om haar bij iemand te droppen om iets voor mezelf te kunnen doen.
Of ik ervoor opensta om ooit nog iemand te leren kennen? Ik weet het niet. In het begin zei ik: “Absoluut niet!” Intussen denk ik: “Misschien, wanneer Manon meer op eigen benen staat.” Het is soms confronterend om altijd alleen te zijn. Ik heb drie zussen en op familiefeesten ben ik de enige zonder partner. Maar anderzijds ben ik nu ook – eindelijk – weer oprecht gelukkig. Dat is trouwens de reden waarom ik heb meegedaan aan de ‘Gezin van het jaar’-verkiezing van de Gezinsbond. Ik leerde de Gezinsbond kennen toen ik mama werd, via het magazine Brieven aan Jonge Ouders. Nu zag ik toevallig de oproep om een foto van je gezin in te sturen. Er zijn weinig foto’s van Manon en mij samen, meestal trek ik er van haar alleen. Maar op de foto die ik instuurde staan we samen. Én we glimlachen voluit. Lange tijd had ik wel een glimlach op mijn gezicht, maar was ik vanbinnen verdrietig. Nu lach ik weer écht.’
Ik heb geleerd om hulp van mijn omgeving te aanvaarden.
~ mama Nathalie
Gezin van het Jaar
Een jaar lang mogen Nathalie en Manon zich ons Gezin van het Jaar noemen. Dankzij de fotoshoot met Lieve Blancquaert heeft dit warme, sterke duo nu eindelijk heel wat prachtige beelden van hun tweetjes — voluit glimlachend, vanbinnen én vanbuiten.
Foto's: Lieve Blancquaert
