Weet je nog? Toen je nog geen kindje, maar wel al een aantal opvoedingsprincipes en veel goede voornemens had? Je kon toen naar andere kinderen kijken en zweren dat jij nooit zou toelaten wat zij deden. De hele dag tutteren! Koekjes eten! Schermpjes kijken! Tot het dus zover is en jouw kind tuttert, koekjes eet en schermpjes kijkt, om maar wat te zeggen. Waarom? Omdat dat nu eenmaal is hoe het gaat. Je hebt dan wel principes, maar je mag die gerust af en toe eens aan de kant zetten.
Strijd kiezen
In het ouderschap moet je wijs kiezen welke strijd je wel of niet aangaat. Breek je hoofd er daarom niet over: iedereen is de perfecte ouder, tot er kinderen komen! We polsten bij een aantal moeders naar hun opvoedingsprincipes én wat ervan overgebleven is.
Televisie, suiker en fopspenen
Elke: ‘Ik heb ooit in volle overtuiging beweerd dat ik nooit de televisie als babysitter zou gebruiken. Mijn kind zou niet mogen staren naar dat grote scherm. Nu vind ik het gewoon handig om even iets gedaan te krijgen, terwijl mijn dochtertje naar dat groot scherm staart.’
Siah: ‘Ik was er echt van overtuigd dat ik suiker uit het leven van mijn zoontje kon weren. Toch minstens tot hij één jaar was! Tot ik voor zijn eerste verjaardag zelf jarig was en hij zo verlekkerd naar het stukje taart op mijn bord keek…’
Valerie: ‘Een fopspeen zou alleen dienen voor troost. En dan nog het liefst alleen ’s nachts. Tot bleek dat het ook best handig was om mijn dochter overdag rustig te krijgen met dat ding.’
Tafelmanieren en huilbuien
Hannah: ‘Ik had gelezen dat het heel belangrijk is om je kind te leren eten aan tafel. Elk papje, soepje, boterham of koekje zou aan dezelfde tafel opgegeten moeten worden, opdat het kind goed zou begrijpen dat er enkel daar gegeten wordt. Dat leek me een mooi principe.
Ondertussen loopt mijn dreumes wel een paar keer per dag de hele woonkamer rond met een boterham in haar hand.’
Evi: ‘Als ik andere moeders hoorde vertellen hoe hun kindje na een huilbui alleen op hun schoot in slaap kon vallen, rolde ik stiekem met mijn ogen. Ze hadden vast toch wel wat beters te doen dan onder het gewicht van dat kindje te wachten tot hun kindje sliep?
Ondertussen kan ik zeggen dat ik inderdaad wel wat beters te doen heb, maar dat het soms ook écht de enige manier is om mijn zoon weer naar dromenland te sturen.’
Consequent blijven
Veerle: ‘Ik zou mijn dochter heel consequent opvoeden. Ja is ja en nee is nee. Zonder uitzondering. Maar de tijd heeft mij geleerd dat zo’n kindje soms te grappig is om het terecht te wijzen.
En zo komt het dat ik mijn opvoedingsprincipes weleens aan de kant schuif en mijn dochter in al haar enthousiasme alle zakdoekjes uit het doosje mag trekken. Oeps!’
Nora: ‘Als ik andere kinderen soms bezig zag, leek het wel of zij de baas waren over hun ouders. Vreselijk vond ik dat!
Nu weet ik dat de rollen af en toe vanzelf omgedraaid worden. En dan vraag ik me af wat er met me gebeurd is, terwijl ik mij laat dirigeren door een kindje van anderhalf jaar oud!’
Rachida: ‘Een van mijn opvoedingsprincipes was dat mijn kind nooit in zo’n mechanisch speelgoedwagentje zou mogen zitten. Die dingen staan bij ons aan de supermarkt en tegenwoordig is elk rondje inkopen doen een strijd om haar van zo’n wagentje weg te krijgen. Ze heeft er namelijk al een paar keer in gezeten…’
