Onzekerheid
‘Nanou en Lily zijn veertien en twaalf jaar, en ik herken bij hen veel van de onzekerheid uit mijn eigen tienerjaren, zoals het haar dat goed moet zitten en de mode die gevolgd moet worden.
Nu ze in het middelbaar zitten, krijgen ze weleens opmerkingen over mij à la: "Hey, is je mama die van K3 of wat?" Pesterijen zijn er gelukkig niet bij. Misschien wel goed dat ik nu niet meer in K3 zit. Als ik nog altijd in mijn regenboogjurkje rondliep, zou dat waarschijnlijk wel gênant zijn voor hen.’
Korte lontjes
‘Het grootste verschil met toen ze nog kindjes waren? Het feit dat ze veel meer tegenstribbelen! Ze nemen niet langer zomaar alles van me aan en kunnen mij soms serieus van antwoord dienen. En ik wéét dat je dat niet persoonlijk moet nemen, dat het een cadeau is als je tieners thuis hun grenzen wat kunnen verleggen. Maar als je er middenin zit, kan het toch heftig zijn.
Ik heb het geluk dat ik het nu minder druk heb en vaker thuis ben. Als ik vandaag nog in de hectiek van het K3-leven had gezeten, zou ik een veel korter lontje hebben en hadden we sowieso meer discussies. Nu ben ik een pak rustiger, waardoor ik beter kan relativeren.’
Praten op de mat
‘Weet je wat er goud waard is? Onze grijze mat! Dat is bij ons de plek waar we gaan zitten om écht te babbelen. Al de rest wordt dan even on hold gezet.
Ik vind dat een heel goeie tip voor ouders: als er iets aan de hand is of als er dingen zijn die wrijvingen geven in je gezin, zoek dan even de rust op om te praten. Ga naar een apart plekje en laat je kroost vertellen wat eraan schort.’
Niet snel iets weigeren
‘De gebeurtenissen uit mijn jeugd hebben zeker een invloed op wie ik ben als moeder. Toen ik dertien was, zijn mijn ouders gescheiden en moest ik bij mijn papa gaan wonen, terwijl mijn zusje bij mijn moeder bleef.
Een jaar na die scheiding stierf mijn halfzus in een verkeersongeval. Nog wat later overleed mijn andere zus aan een CO-vergiftiging.
Papa werkte als truckchauffeur. Hij was bijna nooit thuis en er was geen geld voor dure spullen.
Ik heb voor alles hard moeten knokken en vind het nog altijd jammer dat ik geen Germaanse Talen kon studeren. Daardoor wil ik nooit het gevoel hebben dat ik mijn meisjes niet alle kansen gegeven heb. Ik zal niet snel iets weigeren op het vlak van studies, hobby’s, vrienden die willen langskomen… Wat niet wil zeggen dat ze geen grenzen krijgen, natuurlijk!’
Luxe komt niet vanzelf
‘Ik probeer Nanou en Lily er bewust van te maken dat de luxe waarin wij nu leven niet vanzelf komt. Want ja, wij hebben het goed, wij moeten niet nadenken over wat we in onze winkelkar leggen en niet piekeren over een lege ijskast. Maar wij werken er ook voor. Zonder te werken verdien je geen geld en kom je nergens!
Dus in plaats van hun zomaar twintig euro toe te stoppen, doe ik de meisjes bijvoorbeeld eerst wat werken in de tuin. Of ik laat hen boodschappen doen met een beperkt budget: "Hier is tien euro, haal een brood en iets voor erop." In de hoop dat ze het op die manier toch een beetje beseffen.’
‘Wij moeten altijd opruimen’
‘Hoe ik herinnerd wil worden door Nanou en Lily? Goh … waarschijnlijk zullen ze zeggen: "Aaargh, wij moesten van ons mama altijd opruimen!" En ze hebben gelijk, ik kan daar nogal eens over doordrammen. Structuur en orde zijn nu eenmaal heel belangrijk voor mij.
Voor de rest hoop ik vooral dat ze vertellen dat ze met alles bij mij terecht konden, dat is volgens mij het grootste compliment dat je kan krijgen als ouder. Ik ga zeker niet alles goed gedaan hebben, maar als ze zeggen: "Wij konden echt op haar rekenen", zou ik heel tevreden zijn!’
Foto: Kristof Ghyselinck
