‘Al twee keer mocht mijn lijf voor 9 maanden lang een baby laten groeien, en voor de tweede keer nu sta ik stil bij hoe snel die baby plots ook 9 maanden oud is.’ Mama Annelies over baby Jutta, nu even lang uit als in de buik.
9 maanden in de buik
Mijn zwangerschappen waren van dien aard dat ik ze niet uitsluitend ervaren heb als een pretje. Maar achteraf, al twee keer nu, romantiseer ik ze wel enorm.
En nee, ik weet het echt wel zeker: ik hield niet van de ochtendmisselijkheid, of van brandend maagzuur, van ’s nachts drie keer opstaan om te plassen, en van een voet tegen een rib. Ik zag nog maar weinig hippe zwangerschapskledij, walgde van de suikertest en apprecieerde alle goede raad van anderen in verband met do’s en dont’s tijdens de zwangerschap maar matig.
Maar los van al die zaken die ik niet leuk vond aan zwanger zijn, blijft het wel gewoon heel erg speciaal. Want, ja; ik hield van het gevoel van verbondenheid dat er is vanaf de positieve zwangerschapstest.
Van het geheim dat vaak eerst groeit, en van de vreugde bij de aankondiging achteraf. Ik was dol op die schopjes. Zeker wanneer het druk en hectisch was, en ik daardoor gedwongen werd om even stil te staan.
Ik hield van het vooruitzicht en de nieuwsgierigheid die samen met dat baby’tje groeien. Zelfs de nestdrang omarmde ik (arme echtgenoot…) en ik was elke keer zo fier op wat mijn lijf kon en zomaar deed. En dankbaar, dankbaar was ik ook.
En dan is je baby plots 9 maanden
En dan was ze daar. Verwacht, en toch ook plots. Klein, en toch zo groots. Het is verbijsterend hoeveel we in die voorbije 9 maanden met en van elkaar leerden: zij, en ik. Wij.
Wat voor Jutta begon met een grijpreflex, werd ondertussen stevig in het rond zwieren met speeltjes die (te) veel lawaai maken. En waar er aanvankelijk een kleine glimlach verscheen wanneer ze lag te slapen, schaterlacht ze nu dat het een lieve lust is. Oh Jutta, wat gaat het hard. Het kopen van je eerste paar schoentjes is nu dichterbij dan je geboorte.
Maar ook ik leerde alweer zoveel bij; dat mama zijn weer anders is, bij een tweede. Alles dat je dacht te kennen en te weten, stel je plots opnieuw in vraag. Het is opnieuw zo ontroerd worden, door heel kleine dingen, maar ook zuchten en vloeken wanneer de groentepap door de keuken vliegt. Het is een nieuw borstvoedingsverhaal, en een extra handje dat met regelmaat het mijne zoekt.
Maar het is ook plannen hoe we alles rond gaan krijgen, en merken dat heel veel vaak toch vanzelf gaat, hoe complex de puzzel soms ook lijkt. En ook: ’s avonds met een stuk chocola in de zetel ploffen als het eindelijk stil is, en dan toch weer door de kinderfoto’s op je gsm gaan scrollen. Het is, in feite, al 18 maanden leven met jou erbij. En het fijnste is dat je gekomen bent om te blijven.
Foto hoofdbeeld: Laurein Heimat
