Onverwachts zwanger van een derde kindje. Wat nu?

Ik durf geen test te doen

Opnieuw zwanger. Mijn vriend gelooft het niet als ik het zeg. Mijn lichaam vertelt van wel. Mijn borsten doen pijn, mijn maandstonden blijven weg, ik voel me misselijk en ween voor het minste. In Zweden vind je blijkbaar geen zwangerschapstest in de supermarkt, wel bij de apotheek. Ik ga er om foliumzuur (voor áls we het zouden houden), maar durf geen test te kopen. Hoewel alles in mij schreeuwt dat ik zwanger ben, wil ik die streepjes niet rood op wit te zien krijgen.

De eerste echo: proficiat?

Pas als we een eerste echo doen bij de gynaecoloog, landt het zaadje ook bij mijn vriend. Na intense, verwarrende dagen van twijfel, angst en misselijkheid bevestigt ze met ‘proficiat, je bent zwanger’. Er ontstond intussen al een complex netwerk van gedachtewortels in mijn hoofd. Het bevruchte eitje leeft al even in mijn schoot. Wil ik het nu houden, of niet?

De beslissing voelt groter dan mijn leven

Ik ween veel en vaak. Ik kan met moeite eten, slapen of denken. Ik ben een wrak op de bodem van een diepe donkere zee. Het helpt als vriendinnen even mee deinen op mijn twijfelgolven. Maar de beslissing ligt bij mij, en bij mijn vriend natuurlijk. Hij wil het kindje graag houden: ‘het is nu zo, ik neem het zoals het is en wil niet overdenken’. Hij snapt het als dat voor mij anders is, en zou begripvol zijn als ik abortus kies. Dat voelt verlossend en zwaar tegelijk. Hoe neem ik een rechtlijnige beslissing terwijl ik mij zo voel wankelen?

Twijfels & tranen

Naast gesprekken met mijn omgeving, boek ik een aantal afspraken bij de psycholoog. Ik wil deze beslissing serieus nemen en zien wat er allemaal onder zit. Er vloeit een woorden- en tranenzee op haar denkbeeldige schoot. Deze keuze voelt groter dan ‘een derde kind of niet’. Het raakt aan mijn identiteit. En aan een paar essentiële vragen die verankerd zitten in mijn systeem: ‘Kan ik dit wel dragen? Ben ik goed genoeg? Ga ik opnieuw over mijn grenzen gaan? En wie gaat mij dan dragen?’

Het abortusgesprek

Houden of abortus? Ik wil beide opties evenwaardig afwegen. Alleen bedenkt mijn hoofd even veel redenen voor het ene als voor het andere scenario. ‘Wat je ook kiest, het wordt een beslissing waar je geen 100% achter staat', hoor ik mijn psycholoog zeggen. Dat helpt mij om te verzachten. ‘Deze beslissing maak je niet met je hoofd, wel met je lichaam’, echoot het nog na. Dat misselijke lichaam is moeilijk te lezen. Al geeft het wel één duidelijk signaal: tijdens het abortusgesprek dat we hebben met onze vroedvrouw. Terwijl ze de procedure uitlegt, wil ik intuïtief mijn hand op mijn buik leggen. Mijn hart fluistert ‘dit gaan we jou niet aandoen'. Ik besluit op dat kompas te varen.

Een dochtertje

Na twee zonen, blijkt ons derde kind een meisje te zijn. Het mooiste cadeau in een moeilijk scenario. Ik had mij al neergelegd bij een leven zonder dochter. Nu ziet die toekomst er iets rooskleuriger uit. Het geslacht zou mijn beslissing niet bepalen, tegelijk voel ik wel vreugde voor dat kleine meisje in mijn buik. Een dochter. Die misschien zelf ook ooit moeder wordt. En mij zal zien als vrouwelijk rolmodel. Dat vind ik een grote eer én verantwoordelijkheid.

Ook dat speelt mee in mijn diepzee van twijfels en emoties: mijn moeder was voor mij ook niet altijd de moeder die ze zelf graag had gewild. Niet omdat ze mij niet graag ziet, wel omdat ze zichzelf niet graag genoeg ziet. Dat herken ik -spijtig genoeg- bij mezelf. En dat geef ik liever niet nóg een keer door. Dat derde kind vraagt dus vooral om mezelf meer te dragen, om mezelf graag te zien. Haar zal ik sowieso graag zien, daar hoef ik geen moeite voor te doen. Maar kinderen leren meer van wat je doet dan van wat je zegt, dus duik ik weer wat lagen dieper in mijn eigen proces. Voor mezelf. Voor haar. Voor alle vrouwen en moeders voor en na ons.