Mijn vriend en ik hebben op een aantal terreinen van de opvoeding een verschillende aanpak. Ik geef bijvoorbeeld veel aandacht aan emoties. Mijn kinderen mogen huilen en boos zijn. Als de hevigste emoties voorbij zijn, praten we erover. Mijn vriend vindt dat niet nodig. ‘Als ze later volwassen zijn, zal daar immers ook geen ruimte voor zijn’, zegt hij. Is die dubbele boodschap niet te verwarrend voor de kinderen?
Geen gekibbel
Je wilt als ouders graag op één lijn zitten over de opvoeding, maar de realiteit is vaak anders. Dat je als ouders elk een andere opvoedingsstijl hebt, is niet zo vreemd. In de klemtonen die je legt, speelt je persoonlijkheid een rol, maar ook je eigen opvoeding en de normen en waarden die je destijds thuis meekreeg.
Een verschillende visie en aanpak door hun ouders is voor kinderen niet per definitie een probleem. Tenzij daar in het bijzijn van de kinderen voortdurend over gekibbeld wordt. Want dan krijgen kinderen het gevoel dat ze moeten kiezen tussen beide ouders, en dat kunnen en willen ze niet.
Jij geeft als mama ruimte aan emoties, je partner ziet het anders. Het is belangrijk om te praten over jullie beweegredenen, waarom je een bepaalde aanpak verkiest. Niet om de ander te overtuigen, maar om elkaar beter te begrijpen.
Verschil als verrijking
Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar begrip en respect zijn wel cruciaal. Dan kunnen verschillen voor kinderen zelfs een verrijking zijn. Het is dus niet erg dat je als ouders elk een eigen opvoedingsstijl hebt. Blijf doen waar jij je goed bij voelt, in respect voor je partner die het anders doet.
Jullie kinderen weten heus wel bij wie ze moeten zijn als ze vragen hebben. Voor het ene zullen ze bij jou komen, met andere vragen gaan ze naar hun papa. En daar is niks mis mee.
Artikel in samenwerking met de Opvoedingslijn.
