Eén koppel op zes heeft het moeilijk om zwanger te worden. Zij komen terecht in een uitputtende rollercoaster waarbij ze leven van de ene zwangerschapstest naar de andere. En dan ben je als koppel eindelijk zwanger na lang proberen. Hoe beleef je die periode? Dat hobbelige parcours is vast niet zomaar vergeten. We spreken hierover met Marijke Merckx, psychologe en voorzitter van De Verdwaalde Ooievaar.
Bezorgdheden
Kan je omschrijven hoe hard een vruchtbaarheidsprobleem weegt op het leven van een koppel met een kinderwens?
Marijke Merckx: ‘Ze worden geconfronteerd met het idee dat er misschien geen kinderen komen. Terwijl dat wel hun levensplan was. Dat zorgt voor heel wat angst en onzekerheid. Omdat beide partners hier op een verschillende manier mee omgaan, kan dit voor spanningen zorgen in hun relatie.
Daar krijgen ze niet alleen de stress van de vele behandelingen bovenop, maar ook nog eens een omgeving die hen constant confronteert met zwangere buiken en baby’s. De hele maatschappij draait nu eenmaal rond kinderen krijgen. Overal waar ze komen wordt voortdurend over kinderen gepraat, logisch dat ze daar liever wat afstand van nemen. Veel koppels met een kinderwens geraken daardoor bewust of onbewust een beetje geïsoleerd.’
Maar eens zo’n koppel toch zwanger is, vallen die bezorgdheden niet zomaar weg…
‘Ik kan me voorstellen dat hun omgeving dan denkt: “Voilà, nu zijn al jullie zorgen van de baan!” Maar die koppels hebben intussen een ingrijpend medisch parcours achter de rug. Er zijn zoveel tussenkomsten nodig geweest dat ze onmogelijk kunnen geloven dat het vanaf nu wel vanzelf zal lopen.
Zeker bij koppels die erg lang hebben gewacht, hoor ik heel wat ongerustheid. Zij hebben schrik dat het toch nog fout kan lopen. Logisch ook: hoe groter de investering is geweest, hoe angstvalliger je iets wil beschermen.
Die koppels willen het dan ook zo goed mogelijk doen en zullen nauwgezet elk boek en elke website over zwangerschap lezen. Bij het minste wat ze voelen, hebben ze geruststelling nodig. Ze leven als het ware van de ene geruststellende echo naar het volgende onderzoek. Dat is jammer …’
Koppels die erg lang hebben gewacht, hebben schrik dat het toch nog fout kan lopen. Logisch ook: hoe groter de investering is geweest, hoe angstvalliger je iets wil beschermen.
~ Marijke Merckx , psychologe
Omdat ze minder van hun zwangerschap genieten?
‘Goh, ik wil het zeker niet dramatiseren, want er zijn zeker ook koppels die ontzettend hard van hun zwangerschap genieten. Maar soms worden die negen maanden inderdaad overschaduwd door een wolk van onzekerheid.
Voor een koppel zelf kan het ook behoorlijk confronterend zijn om te merken dat ze niet dolgelukkig zijn om hun zwangerschap. Ze moeten zichzelf even de tijd geven en beseffen dat er ook bij gewone zwangerschappen niet altijd sprake is van een roze wolk.’
Begrip van omgeving
Kan de omgeving iets betekenen voor zo’n piekerend koppel?
‘Zeker! Probeer vooral niet te vervallen in advies, zoals: “Ach, je moet daar allemaal geen schrik voor hebben!” Hoe goedbedoeld dat ook is, het werkt meestal niet. Het is beter om toch begrip te tonen voor die ongerustheid en ernaar te luisteren.
Verder lijkt het mij vooral een goed idee om die koppels een beetje af te leiden. Ga samen eens wandelen of organiseer een avondje uit met vrienden. Ook rustgevende activiteiten zoals zwangerschapsyoga of –relaxatie hebben meestal een positief effect. Zo’n uurtje kan een rustpauze betekenen van het vele piekeren en het kan hun vertrouwen doen groeien.’
De eerste zes maanden durfde ik geen babyspullen kopen.
~ mama An
Getuigenis: ‘Je bent de ellende niet ineens vergeten’
Na een uitputtende emotionele rollercoaster van twee jaar zijn An en Joris ein-de-lijk zwanger.
An: ’s Morgens zou ik de resultaten van mijn bloedonderzoek krijgen, maar een uur voor ik mocht bellen, hing ik al aan de telefoon. Ik voelde me zwanger, wist het eigenlijk al zeker en jawel, de dokter bevestigde mijn voorgevoel: ik was officieel in verwachting.
Joris: Je hebt een beeld van hoe je dan gaat reageren: je koopt een bos bloemen en valt elkaar dolgelukkig in de armen. Toch ging het er bij ons niet zo romantisch aan toe. Wij stonden gewoon wat onwennig samen in de gang en voelden eigenlijk amper emoties. Die twee jaar hadden ons emotioneel en lichamelijk duidelijk afgemat. Afgestompt zelfs. Die ellende ben je niet ineens vergeten omdat die baby er eindelijk is …
An: Of ik tijdens mijn zwangerschap ongeruster was dan andere mama’s? Volgens mij viel dat best mee. Natuurlijk was ik in het begin niet helemaal gerust, maar dat is niemand, toch? De eerste zes maanden durfde ik geen babyspullen kopen. Dan liep ik de hele tijd te denken: “Shit, het is nu eindelijk gelukt, nu mag het echt niet meer misgaan!” Maar naar het einde toe heb ik er even hard van genoten als elke andere vrouw. Eens ik die eerste echo’s zag en mijn buik groeide, veranderde er veel voor mij. Dan begon ik het echt leuk te vinden.
Joris: Ja, dan gingen we – na al die jaren – voor het eerst naar het ziekenhuis voor iets leuks.
Tip: Het boek Kinderwens met omwegen: een 20-tal verhalen over een diepgewortelde kinderwens, recht uit het hart geschreven.
