Als kind bad Tijs Delbeke ‘s avonds tot God. Vandaag is hij zelf een gitaargod met lange haren, muzikant bij verschillende Belgische bands, én papa van drie jonge kinderen. ‘Deze zomer trekken we met het hele gezin naar LaSemo, een familievriendelijk festival waar ik speel met Warhaus.’ Cool, zo’n podiumbeest als papa? ‘Zalig, maar als ik twee weken in het buitenland zit en een kind wordt ziek... Dan worstel ik met schuldgevoel en gemis.’
Tijs Delbeke (40)
- Muzikant bij Warhaus, Balthazar en Sir Yes Sir
- Getrouwd met Elisabeth Van Lierop (37)
- Papa van Nala (8), Iggy (5) en Oona (2,5)
- Opgegroeid in Edegem, woont in Deurne
Avondklokken
Tijs Delbeke: ‘Mijn jeugd? Die was zo’n beetje als in dat liedje van de Fixkes, Kvraaghetaan. Buiten op het plein sjotten met mijn broers tot we de bal niet meer zagen. Of tot moeder ons binnenriep. Ik groeide op in Buizegem, een wijk van Edegem met een speelplein, in een warm gezin. Ik was de jongste van vier.’
Werd je ook een beetje verwend, als jongste van het gezin?
Tijs Delbeke: ‘Verwend zeker niet, maar mijn twee broers en zus zorgden goed voor mij. Ze effenden het pad. Dus ja, het was bij mij waarschijnlijk allemaal iets minder strikt dan bij mijn oudste broer. Ik zat bij de scouts en bleef dan ‘s avonds lang weg. Omdat mijn broers daar ook hadden gezeten en mijn ouders de boel vertrouwden, moest ik mij niet aan strenge avondklokken houden.’
Tussen kampvuur en kerk
Leerde je gitaar spelen bij de scouts?
Tijs Delbeke: ‘Ik speelde wel eens aan het kampvuur. Mijn vader was best muzikaal aangelegd, hij had zichzelf gitaar leren spelen en haalde die af en toe boven op familiefeesten. Zelf heb ik eigenlijk viool gestudeerd, maar ik leerde mezelf ook gitaar en wat piano spelen. Met mijn broers en zus legden we samen om cd’s te kopen: Garbage, Skunk Anansie, Alanis Morissette, Nirvana, dEUS... Als kind van de nineties vond ik Indie en grunge de max. En Jeff Buckley, natuurlijk – zo’n singer-songwriter die zijn hart en ziel in elke song legt. Everbody Here Wants You, Hallelujah... ik keek enorm naar hem op.’
Welke waarden kreeg je mee van thuis?
Tijs Delbeke: ‘Wij werden als praktiserende christenen opgevoed. Mijn vader was bedrijfspsycholoog, mijn moeder apotheker. We gingen naar de kerk, deden inkopen bij de Wereldwinkel en steunden Broederlijk Delen. Dankbaarheid voor alles wat wij hebben en zorgen voor wie het minder goed heeft in de wereld: dat heb ik van mijn ouders meegekregen. Toen ik Elisabeth leerde kennen – een stuk activistischer dan ik – begonnen die zaadjes van sociaal engagement volop te groeien en bloeien.’
We schermen onze kinderen niet af van wat er fout loopt in de wereld.
~ Tijs Delbeke
Van dogma naar dEUS
Geloof je vandaag nog in God?
Tijs Delbeke: ‘Nee, mijn oudste broer begon tijdens zijn puberteit de dogma’s en de misstanden binnen de kerk in vraag te stellen, en dat zette mij ook aan het denken. Mijn twijfel groeide mee. Dat neemt niet weg dat ik als kind echt elke avond een gebedje deed in bed. Dan bedankte ik God oprecht of vroeg ik iets wat ik graag wilde. Als ik dat nu aan mijn kinderen vertel, kunnen ze dat moeilijk geloven.’ (lacht)
De goden hebben je wel gezegend met een flinke dosis muzikaal talent. Droomde je er als tiener van om ooit met dEUS op het podium te staan?
Tijs Delbeke: ‘Niet echt. Ik had op mijn zestiende niet iets van: “Ik word sowieso muzikant!” Ik hield ook enorm van taal en theater. We namen met een groepje deel aan de Kunstbende (een talentenwedstrijd voor jongeren, red.), en wonnen dat jaar. Uit liefde voor het woord ben ik dan Germaanse talen gaan studeren. Ondertussen bleef ik in bandjes spelen. Ik heb daarna nog een master gevolgd en aan een doctoraat gewerkt over live-ondertiteling van gesprekken. Uiteindelijk belandde ik als leraar voor de klas in mijn oude middelbare school, het OLVE-college in Edegem. Tot ik op een dag dacht: ik geef mezelf één jaar om te proberen van mijn muziek te leven.’
Liefde en lange haren
Wat vonden je ouders ervan, dat je de zekerheid van het onderwijs inruilde voor het onzekere artiestenleven?
Tijs Delbeke: ‘Goh, ze hadden wel vertrouwen in mij. Ik was oud en wijs genoeg, en kon op mijn diploma’s terugvallen. Al had de directrice van mijn oude school, waar ik toen net lesgaf, wel één opmerking bij de start: of ik iets aan mijn lange haren kon doen... Euh, nee dus.’ (lacht)
En toen stond je plots op het podium van Pukkelpop met dEUS...
Tijs Delbeke: ‘Ja, opeens kwamen de aanbiedingen binnen. Ik moest zelfs een versterker lenen voor dat optreden, want ik had er zelf geen. Maar dat opende deuren: ik leerde veel andere muzikanten kennen. Het waren een beetje wildere jaren, ik genoot van het vrije leven. Ik was niet meteen op zoek naar de vrouw van mijn leven, maar ik kwam ze toen wel tegen: Elisabeth.’
Het lied van Oona
Hoe was het om vader te worden?
Tijs Delbeke: ‘Elisabeth en ik zijn eerst gaan samenwonen in een anti-kraakpand – een oud kantoorgebouw dat we door het te bewonen beschermden tegen krakers. Heel bijzonder. Toen Elisabeth zwanger was van onze oudste dochter, voelde ik me eerlijk gezegd echt niet klaar voor het vaderschap. Ik had moeite met afscheid nemen van mijn oude leven. En ik was bang. Bang voor de impact die het zou hebben op mijn muzikale carrière. Maar ondertussen ben ik heel hard in mijn vaderrol gegroeid.’
Wat deed de geboorte van Nala met jou?
Tijs Delbeke: ‘Vader worden heeft me veranderd als mens: ik ben zorgzamer geworden. De liefde voor een kind gaat zo diep, die band is zo sterk... Daar zijn eigenlijk geen woorden voor. Toen Oona, onze jongste dochter, geboren werd, heb ik een melodie voor haar geschreven – met de stemmen van Nala en Iggy erbij. Het was mijn kraamcadeautje voor haar. Via een QR-code op het geboortekaartje kon je Oona’s lied beluisteren.’
(Schuld)gevoelens
Wat voor vader wil je graag zijn?
Tijs Delbeke: ‘Een die beschikbaar is. Met wie ze over alles kunnen praten. Of naast wie ze gewoon kunnen zitten zwijgen, als ze geen zin hebben om te vertellen wat er is. Ik probeer hun emoties nooit te minimaliseren – niet van: “Ach, zo erg is dat toch niet, kom kom.” Nee, ik neem hun verdriet, angst of woede serieus. Kleine kinderen hebben grote gevoelens. En als je wil dat ze later met hun grote gevoelens – liefdesverdriet en zo – naar jou komen, dan moet je hen van kleins af aan serieus nemen.’
Wat vind je zelf het moeilijkste?
Tijs Delbeke: ‘Lang van huis weg zijn. Dan worstel ik vaak met schuldgevoel en gemis. Dan zit ik ergens in een hotelkamer in Athene, terwijl thuis een kind ziek is. Dat wringt. Ik verwijt mezelf dan dat het niet eerlijk is: dat Elisabeth er alleen voor staat met drie kinderen, terwijl ik muziek speel. Mijn ouders springen bij waar ze kunnen, maar ze hebben veel kleinkinderen om hun aandacht over te verdelen.’
Ik minimaliseer de emoties van mijn kinderen nooit. Nee, ik neem hun verdriet, angst of woede serieus. Kleine kinderen hebben grote gevoelens.
~ Tijs Delbeke
Merk je dat jouw vader het anders aanpakt als grootvader nu?
Tijs Delbeke: ‘Ja, ik zie dat hij zich vrijer voelt. Weet je, ik heb ooit een liedje voor mijn vader geschreven. Over het besef dat hij er ooit niet meer zal zijn. Maar ook over hoe mooi het is om hem, nu ik volwassen ben, van man tot man te leren kennen. Niet gewoon als vader, maar gewoon: als de mens die hij is.’
Niet wegkijken
Maatschappelijk engagement zit bij Tijs en zijn gezin in het hart en in de daden. Samen zetten ze zich in voor meer menselijkheid, met muziek als verbindende kracht.
Tijs Delbeke: ‘De beelden van dode kinderen in oorlogsgebied – in Gaza, in Oekraïne – raken mij diep als vader. Ik kan er niet naar blijven kijken. Het komt te hard binnen als je zelf kinderen hebt. Maar ik wil ook niet wegkijken en niets doen. Elk kind verdient een toekomst. Daarom organiseer ik samen met Elisabeth en Eline Goethals Show Up for Humanity, een familievriendelijk festival dat een stem geeft aan iedereen die meer menselijkheid wil.
Het idee kwam er na het succes van de 505-concerten voor menselijkheid vorig jaar in Antwerpen, waar 20.000 mensen aan deelnamen. Toen stonden ook onze oudste kinderen Nala en Iggy op het podium met hun band, De Biggies. Ze hadden een liedje gemaakt over hoe oneerlijk de wereld soms is volgens hen. Nala moest laatst huilen toen ze hoorde dat een Amerikaanse chef-kok in hongerstaking ging uit solidariteit met de kinderen in Gaza. We schermen onze kinderen niet af van wat er fout loopt in de wereld. Maar we geven hen wel mee: je bent niet machteloos. Als je verdriet en woede een stem geeft, kan je de wereld helpen veranderen.’
Meer info
Show Up For Humanity, zaterdag 20 september op de Heizel, gratis toegang, showupforhumanity.com
Foto's: Kristof Ghyselinck
