Ik vraag het mij oprecht soms af: ‘waarom kook ik eigenlijk nog?’ Dan doe ik mijn best om vers en gevarieerd eten op tafel te zetten – vaak terwijl ik intussen ook huiswerkinstructies roep, de tafel dek én een baby op mij draag. Om dan uiteindelijk, als alles klaar is geraakt, twee opgetrokken kinderneuzen te zien vragen: ‘zijn er ook komkommers of boterhammen?’ Zucht! Hoe ga je om met moeilijke eters? Ik zocht handvaten bij twee boeken van twee experts: Rolinde De Meyer en Vicky De Beule.
De experten
Rolinde Demeyer is kinderdiëtist, wetenschapper en moeder van drie jonge kinderen. In 2017 lanceerde ze haar bedrijf ‘Op de groei’ om ouders te ondersteunen bij alle moeilijke vragen en problemen rond eten. Meer info op opdegroei.be of op Instagram @rolinde_opdegroei.
Vicky De Beule is diëtist en auteur van het boek ‘Ik lust dat niet’. Ze begeleidt gezinnen bij moeilijk eetgedrag, waarvan ze zegt: ‘Leren proeven en eten is als leren lopen of fietsen. Het is een stapsgewijs leerproces dat vraagt om een aanmoedigende ouder, die enthousiast supportert en gelooft dat het goed komt.’ Meer info op vida-positiefvoeden.be of op Instagram @positiefvoeden.
‘Moeilijke eters bestaan niet’
Of dat beweert toch het nieuwste boek van kinderdiëtist Rolinde Demeyer: Moeilijke eters bestaan niet. Ik ben er heel benieuwd naar. Scan ik dan binnenkort minder wortels en komkommers in de supermarkt? Of hoef ik niet steeds hesp en kaas in huis te hebben voor lastminute croques?
De achterflap biedt alvast hoop en herkenning: ‘Samen eten zou gezellig kunnen zijn, maar wat als je kind heel veel zaken niet lust of elke dag hetzelfde wil eten?’ Ja, exact! ‘Eetexperte Rolinde laat zien dat moeilijke eters eigenlijk niet bestaan. Ze neemt je mee naar de kern van lastig eetgedrag en helpt je begrijpen waarom je kind worstelt met eten.’ Klinkt goed.
Wat als je kind heel veel zaken niet lust of elke dag hetzelfde wil eten?
‘Help, mijn kind wil altijd hetzelfde eten’
Als ik de inhoudstafel van het boek opensla, herken ik meteen een aantal ‘SOS-vragen’, zoals ‘Help, mijn kind wil altijd hetzelfde eten’. Maar ook ‘Help, mijn kind wil overal ketchup bij eten’ en ‘Help, mijn kind blijft niet zitten tijdens het eten.’
Handig! Ik ben duidelijk niet alleen – wat al rust geeft in mijn hoofd #hetligtnietaanmij. Hopelijk krijg ik snel ook tips en duidelijkheid als ik doorblader naar de voor mij interessantste hoofdstukken.
‘Blijf variatie aanbieden, zonder druk’
Dat vat de informatie over eenzijdige eters voor mij kort samen. ‘Door telkens opnieuw iets aan te bieden zonder voorwaarden, ontstaat die essentiële rust aan tafel’, lees ik.
Rolinde voegt eraan toe dat sommige kinderen steeds hetzelfde willen eten om houvast te krijgen in een onvoorspelbaar avondmenu. In dat geval helpt het om een duidelijk weekmenu op te hangen.
Afhankelijk van kind tot kind
Soms, zegt Rolinde, is er wat extra stimulans nodig om de ‘eetangst’ te overwinnen. Als je hoopt op dé magische truc, blijf je op je honger zitten: die is er niet. ‘Hoe je dat doet, is heel afhankelijk van kind tot kind’, weet de voedings- en ervaringsdeskundige die zelf drie kinderen heeft.
Tja, dat kan goed zijn. Maar wat test ik dan precies? En waarmee start ik? Ook dat legt Rolinde uit in haar boek. Je kan eigenlijk heel handig alle hapklare stukjes doornemen die je nuttig vindt – en gewoon verder lezen, als je de smaak te pakken hebt.
Als je hoopt op dé magische truc, blijf je op je honger zitten: die is er niet.
Kijken, ruiken, voelen, likken, proeven
‘Blootstelling gaat niet alleen over daadwerkelijk proeven. De stappen die eraan voorafgaan zijn minstens even waardevol’, vertelt Rolinde. Wil je kind (nog) niet proeven? Dan kan het al eens kijken naar het eten. Er misschien eens aan ruiken of aan voelen. Mogelijks eens likken of een kusje geven. En dan pas proeven.
Overdreven, vind je? Misschien. Tenzij je je inbeeldt dat jij voor het eerst een geroosterde sprinkhaan moet eten. Die gooi je ook niet instant volledig in je mond. Een nieuwe groente is dan wel geen sprinkhaan, maar zo voelt het soms wel voor je kind.
Likken is ook proeven
Dat idee helpt: aan iets nieuws likken voelt makkelijker dan het in je mond stoppen, kauwen en doorslikken. Het verlaagt de drempel, terwijl je de smaak intussen wel te pakken krijgt. Mocht ik vragen om eens aan een geroosterde sprinkhaan te likken, zie je dat wellicht beter zitten dan er een hap van te nemen.
Dat zinnetje klinkt hier regelmatig aan tafel – ook uit hun kindermondjes: ‘eens likken is ook proeven’. Precies hun nieuwste reclameslogan. Enerzijds omdat het hen helpt. Anderzijds omdat we er een leuk prentenboek over lazen: ‘Kameleon lust geen kleur’. Dit vrolijke flapjesboek vertelt het verhaal van witte Kameleon die weinig lust. Herkenbaar?
‘Een verhaal voor het aan tafel gaan’
Net als samen tafelen, is samen lezen altijd leuk. Zeker als je kinderen zich herkennen in het hoofdpersonage – in dit geval een moeilijke eter. Toch proeft Kameleon op elke pagina dapper van iets nieuws en kleurrijks. Na elk proevertje krijgt zijn rug een likje van de geproefde kleur.
Het verhaal eindigt mooi en positief. Kameleon proeft zoveel gevarieerde dingen, dat zijn rug wel een regenboog lijkt. Dat doet hij natuurlijk niet alleen. Wel met de hulp van zijn vrienden, die handige tips geven: eens likken, een muizenhapje nemen, wat slagroom erbij …
Positief Voeden
Het boek van Kameleon eindigt met vier pagina’s vol hapklare tips voor ouders. Van ‘hap voor hap leren proeven’ en ‘floppers combineren met toppers’ tot ‘samen koken en winkelen’.
De tips zijn niet uit de lucht gegrepen. Je krijgt ze voorgeschoteld door diëtist Vicky De Beule, die ouders en kinderen begeleidt naar ‘Positief Voeden’. Wie wil, kan de kleurrijke Kameleon – als knuffel – zelfs écht mee aan tafel laten schuiven. Een zachte supporter helpt altijd!
Eten mijn kinderen nu meer?
Dat kan ik niet direct zeggen. Ze likken en proeven wel meer, en wij morren wat minder. Dat is ook al een stap, hoor ik Rolinde en Vicky fluisteren in mijn oor. We kiezen opnieuw voor meer rust aan tafel – of toch voor meer rust bij het proeven, want op de stoel blijven zitten of eten met mes en vork is ook nog een dingetje.
Soms maken we een eetbaar kunstwerk op ons bord – met de nodige ketchuplijnen erbij. Dat helpt hen ook om smakelijker te eten. Of dat nu is omdat het er mooi uitziet, of omdat we er samen een leuk moment van maken? Dat kan ik ook niet direct zeggen.
Foto Rolinde Demeyer: An Vander Weyden
Topfoto: Nele Watty Photography
