Opgroeien in een zorgend gezin heeft een grote impact op kinderen en jongeren. Het bepaalt voor een groot deel hoe ze later in het leven zullen staan. Maar hoe ervaren jonge mantelzorgers het zelf? Hoe gaan ze ermee om? En waar vinden ze steun? Naar aanleiding van de dag van de mantelzorger zetten we een zorgend gezin met jonge mantelzorgers in de kijker.
Multiple Scelerose
De vader van jonge mantelzorger Dries heeft MS. De ziekte sloeg voor het eerst toe, in alle hevigheid, toen Dries 9 jaar was. Nu hij 21 is, blikt Dries terug: ‘het is moeilijk geweest, maar ik ben er wel sterker door geworden.’ Op school zou er meer begrip moeten zijn voor kinderen bij wie het thuis moeilijk is, vindt hij.
Een moeilijke periode
‘De ziekte van papa bracht veel miserie in ons gezin, het is heel moeilijk geweest voor mij’, zegt Dries. ‘Ik was opstandig en er was veel ambras, zowel thuis als op school. Maar achteraf gezien heeft de situatie me ook sterker gemaakt. Ik ben volwassener dan leeftijdsgenoten die nog niets hebben meegemaakt. Zij kunnen bij manier van spreken nog niet voor zichzelf zorgen en weten nog niet wat het echte leven is.’
Ik heb veel aan mijn vrienden gehad. Ik vertelde hen alles en als het thuis lastig werd, kon ik altijd naar hen toe.
~ Dries , jonge mantelzorger
Dries was nog jong toen zijn papa ziek werd. Zijn mama moest het hoofd bieden aan opeenvolgende verlieservaringen, onzekerheid over de toekomst, een moeilijke financiële situatie, de zorg voor de kinderen én steun aan haar man. Het was zo zwaar dat ze in een depressie verzeild geraakt.
‘Mijn mama kon er niet altijd zijn voor mij zoals ze had gewild. Daarom heeft ze ervoor gezorgd dat ik bij iemand van het Centrum Geestelijke Gezondheidszorg terechtkon’, vertelt Dries. ‘Daar had ik steun aan.’
Vrienden betekenden veel voor mij
Ook de vrienden waren een grote toeverlaat. ‘Ik heb veel aan hen gehad. Ik vertelde hen alles en als het thuis lastig werd, kon ik altijd naar hen toe.’ Over de school is Dries minder te spreken. ‘Ze wisten van de situatie, maar ze begrepen het niet echt’, vindt hij.
‘Leerkrachten zien alleen hoe je op school bent en wat er daar gebeurt, zonder te beseffen wat je thuis meemaakt en dat dat ook invloed heeft op je houding en inzet op school. Aan sommige leerkrachten heb ik wel veel gehad, maar de meesten niet. Ook al zeggen ze dat ze het begrijpen, dat is niet zo. Terwijl begrip mogen ervaren echt heel belangrijk is.’
Thaiboksen als uitlaatklep
Sommige kinderen hebben steun aan bijeenkomsten met lotgenoten. Ook Dries ging naar een kamp voor kinderen van MS-patiënten, maar het lag hem niet. ‘Ik werd er opnieuw met de moeilijkheden geconfronteerd, ik heb vooral nood aan iets waarmee ik mijn gedachten kan verzetten’, vertelt hij.
Thaiboksen helpt hem wel. ‘Ik kan er mijn gedachten mee verzetten en er ook de woede in kwijt waar ik mee zat. Het is mijn grote uitlaatklep.’
Foto: Kristof Ghyselinck
