Opgroeien in een zorgend gezin heeft een grote impact op kinderen en jongeren. Het bepaalt voor een groot deel hoe ze later in het leven zullen staan. Maar hoe ervaren jonge mantelzorgers het zelf? Hoe gaan ze ermee om? En waar vinden ze steun? We interviewen Silke, mantelzorger voor haar zieke ouder.
Silke zorgde voor haar zieke ouder
Silke is nu 27, en al een paar jaar het huis uit. Toen haar vader MS kreeg, was ze nog thuis. Het leven met een zieke ouder had ook op haar een grote impact.
‘De eerste opstoot was vreselijk’, herinnert Silke zich. ‘In een paar dagen tijd kon onze gezonde papa niet meer praten, niet stappen, niets meer. Dat meemaken is echt traumatisch voor een kind of jongere.’'
Silke ging naar een psycholoog. ‘Dat had ik echt nodig. Ik was heel emotioneel, wist niet wat de ziekte precies inhield en de dynamieken in ons gezin veranderden. De psycholoog hielp om alles te kaderen.’
Wachtlijsten van een half jaar tot zelfs een jaar voor kinderen vindt Silke niet kunnen. ‘Als je een crisissituatie meemaakt zoals bij ons toen, heb je direct hulp nodig.’
De steun van leerkrachten doet er echt toe
Op school had Silke aanvankelijk niet verteld wat er thuis aan de hand was. Tot ze op een keer in de les heel hard begon te wenen voor een kleinigheid. De leerkracht nam haar apart en vroeg wat er scheelde.
Toen heb ik verteld over papa’, zegt ze. ‘Die leerkracht en ook nog een andere hebben me daarna echt gesteund. Niet per se door te vragen hoe het met mij of met mijn papa ging, maar door flexibel te zijn naar mij. Dat maakt echt een verschil.’
Ik keek ernaar uit op kot te gaan. Maar daar voelde ik me vaak schuldig omdat ik niet thuis was.
~ Silke , jonge mantelzorger
Voelde me schuldig dat ik niet thuis was
Toen haar papa ziek werd, ging Silke ook meer helpen thuis. ‘Het was geen bewuste keuze om dat te doen. Niet dat ik ging nadenken welke taken ik kon opnemen om te helpen. Het ging vanzelf. Als mama geen eten maakte, deed ik dat als vanzelfsprekend, zo’n dingen.’
Toen ze achttien werd, begon Silke hogere studies en ze ging ook op kot. ‘Anders dan in een gewone gezinssituatie, viel het me heel moeilijk om het huis te verlaten’, herinnert ze zich. ‘Ik keek ernaar uit op kot te gaan. Maar daar voelde ik me vaak schuldig omdat ik niet thuis was.’
Foto: Kristof Ghyselinck
