Mama Nele vertelt over haar gevoelige zoon, Leon, die met vallen en opstaan leert omgaan met een angststoornis. ‘Het is moeilijk te erkennen dat je kind een psycholoog nodig heeft. Maar je moet als ouder bereid zijn hulp in te roepen én toe te laten.’
Drukte
‘Onze zoon Leon was altijd al een gevoelig kind dat niet goed tegen drukte kon, maar daar werd op school rekening mee gehouden. Het was nooit een probleem’, vertelt Nele.
‘Hij nam alles wel heel serieus. Neem bijvoorbeeld die keer dat hij als kleuter niet tot ridder geslagen wilde worden, omdat hij dacht dat hij niet altijd en overal aan de ridderregels zou kunnen voldoen. Geen kind dat daar wakker van ligt, maar hij dus wel. Maar Leon had vrienden, kon humoristisch uit de hoek komen, en haalde goeie schoolresultaten, niets om zorgen om te maken dus.’
Leon is een kind dat zich alle mogelijke onheil levendig voorstelt en de vluchtscenario’s in zijn hoofd heeft om controle te houden. Dat bezorgt hem uiteraard veel stress.
~ Nele , mama van Leon
Geen autisme, wel een angststoornis
In het zesde leerjaar kwam Leon in een drukke klas terecht. Er was ook veel lawaai door bouwwerken. Nele: ‘Hij kwam doodvermoeid thuis en wilde niet meer naar school. Hij werd ook fysiek ziek maar dokters konden niets vinden. De huisdokter dacht dat hij misschien een vorm van autisme had. De testen bleken negatief voor autisme maar brachten wel een angststoornis aan het licht. Een soort existentiële angst dat er iets ergs kon gebeuren.’
‘Leon is een kind dat zich alle mogelijke onheil levendig voorstelt en de vluchtscenario’s in zijn hoofd heeft om controle te houden. Dat bezorgt hem uiteraard veel stress. Zijn vragen waren wij gewoon, al van kleins af. ‘Wat als ik jullie kwijt geraak op een uitstap? Wat als er een meteoriet inslaat?’
‘En als wij wezen op de gevaren van het verkeer, maakte hem dat echt bang, zo beseften wij pas achteraf. Zijn vader heeft ook altijd een plan B en C in gedachten. Leon erfde zijn karakter en op een bepaald moment is dat zover doorgeschoten dat het niet meer leefbaar was.’
Steun
‘We hebben veel steun gehad aan de huisarts. Hij kent ons én de kinderen. Hij heeft Leon doorverwezen voor testen, en naar het Centrum Geestelijke Gezondheidszorg. Daar konden we begeleid worden voor de angststoornis. Het klikte gelukkig meteen tussen de therapeut en onze Leon. De uren na de sessies was hij een ander kind, dan waren de zwarte gedachten even weg’, getuigt Nele.
Angst voor school
‘Naar school gaan bleef wel een probleem, op zondagavond sloeg zijn humeur al om bij het idee dat hij er weer naartoe moest. En alle krachten leken uit hem weggezogen. In mei van dat schooljaar zei hij dat in plaats van naar school, naar een ziekenhuis wilde gaan en daar lessen volgen.’
‘Eigenlijk vroeg hij naar een opname in de psychiatrie zonder dat hij dat zo kon benoemen. Wij dachten dat hij daar niet voor in aanmerking zou komen, maar bij een opvolggesprek in het ziekenhuis brachten we het toch ter sprake. Dat hadden we hem beloofd.
Tot onze verwondering stelde men een opname op korte termijn voor. Het was een opluchting voor hem. De zes weken opname en begeleiding hebben hem tot rust gebracht. De school was een trauma geworden en daar is in die periode aan gewerkt.’
Het klikte gelukkig meteen tussen de therapeut en onze Leon. De uren na de sessies was hij een ander kind, dan waren de zwarte gedachten even weg.
~ Nele , mama van Leon
Zorgleerkracht
De opname was net voor Leon naar het middelbaar moest. Nele en haar man informeerden bij vrienden om een school te vinden waar rekening zou gehouden worden met de kwetsbaarheid van hun zoon. Nele nam ook vooraf contact op met de zorgleerkracht op de nieuwe school om de situatie uit te leggen. ‘Die vrouw toonde veel begrip en ze maakte een lijstje met aanbevelingen voor alle leerkrachten’, zegt Nele.
‘Zo mag hij bijvoorbeeld proeven afleggen samen met andere kinderen die meer tijd nodig hebben omdat hij dan minder stress ervaart. De richtlijnen van de school zijn duidelijk: leerkrachten moeten rekening houden met de zorgnoden van kinderen. De ene leerkracht is al meer toegewijd dan de andere, maar Leon heeft intussen ook geleerd om wat meer te relativeren. Het loopt goed. Hij gaat ook nog naar de therapeut. Ik hoop dat hij dat nog lang doet want het is echt een uitlaatklep en steun voor hem.’
Hulp toelaten als ouder
‘Het is niet vanzelfsprekend om te erkennen dat je kind een psychiater nodig heeft. Het voelt alsof je gefaald hebt omdat je hem niet zelf kan helpen. Maar soms moet je als ouder bereid zijn om hulp in te roepen en toe te laten. Omdat dat nodig of het beste is voor je kind’, geeft Nele toe.
‘We worden zelf ook begeleid op vraag van het Centrum Geestelijke Gezondheidszorg. Om te weten hoe we Leon konden steunen. Maar ook om naar onszelf te kijken én ons te laten helpen. Het doet iets met een mens én met een koppel als je kind het moeilijk heeft. De therapeut hielp om dat onder ogen te zien en uit te spreken. We reageerden heel verschillend op wat er met Leon aan de hand was. Mijn man wilde per se een fysieke oorzaak vinden toen ik allang erkende dat het psychosomatisch was. Dat soort dingen. Om er te kunnen zijn voor onze kinderen, was het belangrijk dat er een plaats was waar we die verschilpunten konden uitspreken.’
‘We hebben gelukkig altijd snel de hulp gekregen die we nodig hadden. Geen lange wachtlijsten, wat ons eigenlijk wel verbaasde. En we hadden een goede huisarts die ons al die tijd volgde en mee de weg wees. Dat heeft echt een verschil gemaakt om een kind met een angststoornis op te voeden.’
Voor begeleiding door het Centrum Geestelijke Gezondheidszorg moet je doorverwezen worden door de huisarts, het CLB of een andere hulpverlener.
