Moederdag: wat doet zo’n dag met je? Op ons verzoek dacht dagboekschrijfster Rien terug aan haar eerste Moederdag. En hoe die Moederdag eigenlijk best wel een Moederweek mag zijn.
Mijn eerste Moederdag
Ik was 32. Niet jong, niet oud. Bij mijn moeder hingen er toen al vier kleine koters rond haar benen: mijn drie broers en ik. Het waren andere tijden maar toch.
‘Geen idee hoe ze dat ooit klaar speelde’, denk ik met mijn klein aapje aan mijn lijf geplakt. Hij zit in de draagdoek terwijl ik ‘geniet’ van een walking dinner. Uit noodzaak, want stilstaan is achteruitgaan in het geval van mijn moeilijke slaper.
Uren heb ik al gewiegd en geschommeld, gevoed en geweend. Dagen die voelen als weken, weken die vliegen als dagen. Met één kind. Één. Zij perste er vier zure citroenhoofdjes uit: op haar 24, 25, 27 en 31. Eerst een koningswens, daarna nog twee jongens. En hoewel ik was gestopt na de koningswens, kus ik mijn pollekes dat ze de inzet royaal verdubbelde.
Surfen
Ik hou van goed gevulde tafels. De warme walm van kookpotten, chaos en gezelligheid. Dat vieren we op Moederdag. Samen. Zijn. Grotendeels dankzij ons moeke: zij droeg, baarde en bemoederde ons met elke vermoeide vezel in haar lijf.
Dat besef je niet als kind. Wel als je kinderen hebt. De liefdevolle opofferingen, de onuitputtelijke liefde, de onbreekbare wallen. Wie een kind krijgt, geeft zijn onbezonnen leventje op. Want zodra je de liefde voelt stromen, surf je non-stop op de golven van het ouderschap. Soms relaxed, vaak woelig, altijd alert.
Ik hou van goed gevulde tafels. De warme walm van kookpotten, chaos en gezelligheid. Dat vieren we op Moederdag.
~ mama Rien
Mwwerci moetie!
Eens moeder, altijd moeder. In goede en (ja, ook soms) kwade dagen, waar je ook bent – spoiler alert: met kleine kindjes vaak gewoon thuis. Die eerste Moederdag voelt dan ook extra speciaal. Omdat ik voor het eerst voel en weet wat het écht betekent om moeder te zijn – en, niet zo’n klein detail, om een kind uit je baarmoeder te duwen.
Ik geef la mama dus de meest betekenisvolle zoen. Eentje waarbij de dankbaarheid van mijn lippen loopt en blijft plakken als groene snottebellen onder een kinderneus. Mwwerci moetie! Ook nu nog, voor de grootmoederschouders om op te steunen (en ja, ook soms op te huilen).
Het is meer dan terecht dat elke moeder een eigen dag verdient – eentje begod. Wat dachten jullie van een Moederweek? Laat die bloemetjes en bloemlezingen maar komen, van mijn intussen twee heerlijke zonen.
Over Rien Mertens
Rien Mertens ken je misschien als dagboekschrijfster van onze Brieven aan Jonge Ouders. Ze is 35 en mama van twee zoontjes. Op haar blog Rien de Rien schrijft ze over haar leven en over kleine en grote gelukjes.
