‘Dat ons gezin uiteenviel, heeft mijn jeugd en jongvolwassenheid getekend’, vertelt Zwangere Guy. ‘Nu ik de trauma’s heb verwerkt, kijk ik milder terug. Zonder die moeilijke ervaringen zou ik ook niet gestaan hebben waar ik nu sta als muzikant.’ Intussen is Zwangere Guy zelf papa: ‘Ik wil mijn dochter beschermen en geven wat ik zelf had willen krijgen. Ik maak elke dag tijd voor haar. En terwijl zij groeit, groei ik mee als papa.’
Zwangere Guy
- Werd geboren als Gorik van Oudheusden.
- Woont al zijn hele leven in Brussel.
- Zette zijn eerste stappen op het podium met de hiphopband STIKSTOF.
- In 2017 kwam zijn eerste eigen album ‘Zwangerschapsverlof nr. 3’ uit, in 2019 volgde ‘Wie is Guy?’. Later verschenen ‘Brutaal’ en ‘Brutxxl’.
- Het jongste album 'Dit is Guy.' verscheen op 24 september, de eerste verjaardag van zijn dochtertje.
- Staat op 4 maart 2026 in Vorst Nationaal.
Warm gezin
‘Mijn ouders trouwden jong en hadden twee kinderen op hun tweeëntwintigste’, begint Zwangere Guy zijn verhaal. ‘We woonden in de sociale woonblokken in Ganshoren en hadden het niet breed. Maar we deden leuke dingen. Ik rap over wat er verkeerd is gegaan in mijn jeugd, maar zie nu ook de mooie kanten. Tot mijn negende leefde ik in een gewoon, warm gezin. We kregen veel vrijheid, speelden buiten en er was altijd muziek in huis. Ik stond mee te dansen met MTV en was in de wolken met de eerste cd die mijn ma voor mij kocht in de supermarkt. Muziek is altijd belangrijk gebleven.’
Sterk overlevingsinstinct
‘Op een bepaald moment gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn zus en ik gingen om de twee weekends naar onze vader en woonden bij mijn moeder en haar nieuwe vriend. Dat was een goeie gast, maar hij had een alcoholprobleem. Moeder verliet hem voor een andere man die haar slecht behandelde. Toch koos ze voor hem, ten koste van ons. Dat was pijnlijk. Ik ben er vertrokken. Mijn vader woonde te ver, ik wilde bij mijn vrienden zijn. Ik heb twee jaar bij hen thuis gewoond. Zij betekenden alles voor mij.
Het schoolsysteem was niets voor mij. Ik was veertien en zat nog in het eerste middelbaar. Ik ben dan de opleiding metser-dakdekker gaan volgen: vier dagen werken en één dag per week naar school. Ik wilde geld verdienen en financieel zelfstandig zijn. Maar op jezelf aangewezen zijn op je veertiende is niet vanzelfsprekend. Gelukkig heb ik een sterk overlevingsinstinct. Ik wilde ook bewijzen dat ik als jongen uit de sociale achterbuurt niet gedoemd was om te falen. Ik werkte keihard, zes dagen op zeven. Na twee jaar kon ik een appartement huren. Daar ontving ik in het weekend vrienden en maakte ik pizza’s. Zo wilde ik hen teruggeven wat ik had gekregen.’
Aan jongeren die het moeilijk hebben, wil ik zeggen: omring je met mensen die met jou inzitten, durf hulp vragen.
~ Zwangere Guy
Gedaan met zuipen
‘Ik heb lang in angst geleefd. Ik was mijn familie kwijt en bang om nog meer te verliezen. Nadat ik als jonge gast in Brussel was overvallen, besloot ik terug te vechten. Ik vocht tegen alles en iedereen. De stad was mijn leerschool. Niet alleen mijn vrienden, maar ook muziek heeft me uiteindelijk gered. Ik ontdekte hiphop. In een grote elektronicaketen in de buurt wisselden we de prijsstickers om: van “1,9 euro”-cd’s naar pas verschenen hiphopcd’s, om die goedkoop te kopen. In hiphop vond ik herkenning en houvast, want rappers waren ook vaak mannen in een moeilijke situatie. Op mijn eenentwintigste begon ik mijn shit van me af te schrijven. Op het Sint-Katelijneplein ontmoetten en inspireerden creatievelingen en muzikanten elkaar. Ook dát is Brussel. Ik heb veel aan de stad te danken. Met de groep STIKSTOF rapten we over de stad en de individuele reis als jongere. Het sloeg aan.
Ik wilde ook als soloartiest delen wat in mij leefde. Ik wist dat ik niet de enige was met een moeilijke jeugd, maar schrok toch van de vele reacties op mijn eerste plaat. Zovelen hebben iets gemist in hun kindertijd of groeien op in miserie. Ik wil tonen dat je eruit kan geraken en dat drinken of drugs niet de oplossing zijn. Alcohol hoorde lange tijd bij mijn leven. Vier jaar geleden besefte ik: hier moet ik mee stoppen. Als je eerlijk naar jezelf kijkt, zie je na de roes de schaamte, chaos, pijn, vergeetput... Ik wilde mijn talent en toekomst niet verzuipen en ben in therapie gegaan.
Ik ben nu heel wat kilo’s lichter, leef en eet gezond en ben al vier jaar clean. De betere versie van mezelf. Niemands leven wordt beter door alcohol, integendeel. Aan jongeren die het moeilijk hebben, wil ik zeggen: omring je met mensen die met jou inzitten, durf hulp vragen. Ga sporten en trek de natuur in, dat brengt mentale rust. Verlies jezelf niet in duisternis en vernieling, zoek het licht. En spiegel je niet aan sociale media, het is niet de realiteit.’
Papa Guy
‘Omwille van de moeilijke wereld waarin we leven, schrok het vaderschap me af. Met een carrière als muzikant leek het me ook niet simpel te combineren. Ik was onrustig en nog te veel bezig met mezelf; dan kan je er niet zijn voor een kind. Een kind op de wereld zetten is een grote verantwoordelijkheid, het is normaal dat je daar bang voor bent. De kunst van het leven is niet om geen angsten te hebben, maar er iets mee te doen.
Toen ik mezelf niet meer verdoofde, handvaten ontwikkelde om met het leven om te gaan en wist wat ik wilde en kon, was ik er klaar voor. Gelukkig heb ik ook een sterke partner, die kindertherapeut en psycholoog is. Ik heb veel nagedacht over welk soort papa ik wil zijn. Ik wil mijn dochter stabiliteit en rust geven en zie mezelf als een grote boom waar kleine boompjes naast kunnen groeien. Ik zal schaduw bieden als daar behoefte aan is, haar water en vruchten geven en haar beschermen.
Ze is nu tien maanden en het is heerlijk. De nachten zijn intens, maar de onvoorwaardelijke liefde die zelfs dan overeind blijft, is mooi. Ik leer mezelf beter kennen in de confrontatie met vermoeidheid. Vaderschap maakt me zachter, verantwoordelijker, slimmer, beter, mooier, leuker...’
Vaderschap maakt me zachter, verantwoordelijker, slimmer, beter, mooier, leuker...
~ Zwangere Guy
Zo chill mogelijk
‘Later wil ik samen met mijn dochter reizen: naar New York om opera’s te zien, samen bergen en vulkanen beklimmen, Mexico of Italië bezoeken... Ik zal honderd kilometer met haar wandelen als zij dat wil, en hoop onderweg af en toe een antwoord te kunnen geven op haar vragen. Ik denk dat ik door haar mezelf zal tegenkomen en hoop trouw te blijven aan wie ik ten diepste ben. Ik droom ervan door te geven wat ik belangrijk vind en wat ook voor haar belangrijk is.
Ik zorg samen met mijn vriendin voor een warm nest waar liefde en vertrouwen centraal staan en neem me voor altijd in functie van het gezin te handelen, met het belang van de kinderen voorop. Ik wil mijn dochter geven wat ik zelf had willen krijgen, mezelf niet verliezen in materialisme, maar waarden meegeven die stevige wortels geven. Op een bepaald moment zal ik haar moeten loslaten, maar daar wil ik nu nog niet mee bezig zijn. Ik pak de prille jaren samen zo chill mogelijk aan en geniet ervan. Ik heb zelf veel gehad aan mijn zus en hoop dat mijn dochter dat ook kan meemaken met een broer of zus.
Ik kijk nu wel met een andere blik naar opgroeien in Brussel en zie de vele verleidingen die haar op het verkeerde pad kunnen brengen. Ik wil niet dat zij het allemaal moet ondervinden zoals ik. Al wil ik haar ook niet overbeschermen, dat werkt averechts. Dan zou ze wellicht dingen voor me verzwijgen. Soms moet een kind zelf op de bek gaan. Dan zal ik er zijn om tranen te drogen en pijn te verzachten.
Ik denk daar nu nog niet te veel over na; het zal op mijn pad komen, stap voor stap. Het belangrijkste lijkt me tijd te maken. Geen papa die dertien uur van huis is, andere dingen najaagt en dat probeert goed te maken met één maand vakantie samen. Zo leer je iemand niet echt kennen. Ik ben er liever elke dag als zij gaat slapen, zodat ik haar zie opgroeien en mee kan groeien.’
Leven en dood
‘Het contact met mijn eigen moeder is intussen hersteld. Ze heeft fouten gemaakt, maar ze werd heel jong mama – en wie maakt geen fouten? Ze is een lieve oma. Ik ben trots op haar en zij op mij. Met mijn pa had ik altijd een goed contact. Zopas is bij hem hersenkanker vastgesteld (dit interview vond plaats eind juli, red.). Hij kan niet meer spreken en is verward. Ik probeer elke namiddag langs te gaan in het ziekenhuis. Mijn dochtertje staat aan het begin van het leven, mijn vader kijkt op zijn zevenenvijftig de dood in de ogen... Heftig is dat.’
Foto's: Joris Casaer
