Je bent niet alleen
Een kindje voor het eerst naar de crèche of de grootouders brengen gaat bij veel ouders gepaard met tranen. Dat anderen het er ook moeilijk mee hebben, maakt het verdriet er natuurlijk niet minder op. Maar het kan misschien toch een beetje geruststellen. Je bent niet alleen.Laat de tranen toe
Elk uur bellen zou je wellicht nog onrustiger maken. Dan vraag je je voortdurend af: zal ik nu bellen, of toch nog even wachten? Sta jezelf toe om verdrietig te zijn. Neem daarvoor de tijd die jij nodig hebt. Even niet flink proberen te zijn, laat de tranen maar toe.Praat erover
Het is ook niet niks, je kindje, klein en kwetsbaar, achterlaten bij iemand anders. Erover praten met ouders die het ook meegemaakt hebben en (h)erkennen, kan opluchten.
Na een dag in de crèche zal de vreugde bij het weerzien groot zijn. Dat is het moment om te polsen hoe het gegaan is en je vragen en bezorgdheden te uiten.
Verzorgers in de crèche begrijpen dat ouders het – zeker in het begin – moeilijk hebben om hun kindje los te laten. Als dat contact goed zit, zal het je helpen om je kindje met een geruster hart bij hen achter te laten.
Thuisblijven
Elk loslaten is (even) moeilijk, maar hoort bij het opgroeien van je kind. Blijft het verdriet je parten spelen en valt er echt niet mee te leven? Druist het in tegen wat je eigenlijk zou willen?
Blijft het steken dat je niet voltijds zelf voor je kindje kunt zorgen? Biedt een verlofstelsel voor jonge ouders uitkomst en is het financieel haalbaar? Overweeg dan of (gedeeltelijk) thuisblijven mogelijk is. Maar wellicht gaat het na een tijdje wel over en vraag je je af waarom je ooit zo verdrietig was.
