Wat hebben de woorden ‘eenzaam voelen’ en ‘snotslang’ met elkaar gemeen? Dat je ze waarschijnlijk al hebt gegoogled als je een baby in huis hebt. Dat was alleszins het geval bij radiopresentatrice Annelies Moons, die in haar boek ‘Het is zoeken’ de eerste 1000 dagen ouderschap beschrijft op basis van haar zoektermen – en dus de vragen – waarmee zij zat. Zelf heb ik een baby van zes maanden, en een snelle blik op mijn eigen searches leert me dat onze vragen griezelig gelijkaardig zijn. Samen gaan we op zoek naar antwoorden.
Groep mama's
Je schrijft in je boek dat je had verwacht om als mama een kliekje andere moeders te treffen, met wie je yoga zou doen en koffie zou gaan drinken. Een beeld dat ik zélf ook had, ongetwijfeld ingegeven door de vele Amerikaanse series. Net zoals bij jou tevergeefs, trouwens. Heb je intussen weet van zo’n groep?
‘Ik weet dat er bijeenkomsten voor jonge ouders worden georganiseerd, door bijvoorbeeld de Huizen van het Kind. Daar ben ik uiteindelijk zelf niet naartoe geweest, omdat ik een bepaalde drempel voelde die ik moeilijk kan verklaren. Bovendien geldt er vaak een vast startuur, en ergens op tijd arriveren was heel moeilijk toen Hugo nog een baby was. Nog steeds, trouwens. (lacht)
Omdat ik geen geschikte groep vond, heb ik er zelf eentje gecreëerd. Online. Door berichtjes te sturen naar verre kennissen die toevallig in dezelfde periode een kindje kregen.’
Je had toen geen vrienden met kinderen?
‘Weinig. Bovendien is die periode, vlak nadat je een kind krijgt, héél intens. Ik heb de indruk dat mensen dat vergeten. Of relativeren. Dat is ook de reden waarom ik mijn boek heb geschreven. De boeken van andere ouders, die ik toen heb gelezen, kwamen altijd pas ná dat eerste stadium tot stand. De intensiteit was er dan al wat af. Hun belangrijkste boodschap leek te zijn: “Het passeert!”
Maar net daardoor voelde ik mij nog meer alleen in die eerste periode. Met mijn boek wil ik weergeven hoe het écht is om in het midden van de nacht in een googlevortex te belanden door de dingen die je opzoekt. Met als doel: herkenbaarheid bieden aan wie er middenin zit.’
Humor werkt
Dat is je zeker gelukt. Ik herken ook de nood die jij had om je visie en aanpak te verdedigen, bijvoorbeeld bij de oudere generatie. Hoe pak ik dat best aan?
‘Tegenwoordig probeer ik vaak humor te gebruiken. Hugo is bijvoorbeeld 2,5 jaar en krijgt nog steeds borstvoeding. “Amai, nu nog?!”, reageren sommigen dan. Waarop ik antwoord: “Ja, hij heeft toch nog melktanden?”
In het begin werd ik heel defensief als ik zo’n opmerking kreeg, want ik wilde niet als “de rare” bestempeld worden. Ik ging dan in discussie om mijn redenen toe te lichten. Die nood voel ik nu niet meer, omdat ik heb ingezien dat zulke opmerkingen vaak vanuit een eigen onzekerheid of spijtgevoel komen.’
Komt het ook doordat je zekerder bent geworden van je stuk?
‘Ik denk het wel. Hugo heeft natuurlijk een eigen persoonlijkheid, dus hoe hij is heeft niet honderd procent te maken met wat wij doen. Maar... het heeft uiteraard wel een grote invloed. En als ik zie hoe leuk hij is, vind ik dat we het best goed doen! (glimlacht)
Of ik, achteraf gezien, iets toch anders zou aanpakken? Vroeger op mijn intuïtie vertrouwen! Ik heb me lang proberen vasthouden aan bepaalde voorschriften. De eerste weken focuste ik bijvoorbeeld erg op een voedingsschema. Om de drie uur zette ik een wekker, zodat Hugo kon eten. Nu zou ik meteen voeden op vraag.
Ik zou ook veel eerder overstappen naar samen slapen. Te lang bleef ik bij idee dat een baby in z’n eigen bedje hoort te liggen. Sinds we een bed delen is Hugo niet per se beter gaan slapen, maar is dat wel een stuk minder vermoeiend geworden. En ook veel gezelliger voor ons allemaal.
Brieven aan Jonge Ouders heeft me trouwens echt geholpen om te durven vertrouwen op mijn eigen, milde aanpak. Terwijl andere instanties hameren op zaken als training, straf en autoriteit, kon ik mij daar totaal niet in vinden. Ik keek dus echt uit naar het moment waarop Brieven aan Jonge Ouders in mijn bus viel.’
Bang of boos
Welke opvoedingskeuzes zou je wel opnieuw maken?
‘Als ik zie hoe Hugo al op 2-jarige leeftijd gevoelens kan benoemen, ben ik echt fier. Bij mij heeft het lang geduurd om te ontdekken wat ik precies voel en al zeker om erover te praten. Het is een weg die ik als volwassene nog aan het bewandelen ben. We hebben daar bij hem dus bewust op ingezet, door veel boekjes over gevoelens te lezen. Zelf praten we ook bewust onze emoties. Zoals: “Mama is boos, ik ga even goed ademen om rustig te worden”. Het is geweldig om te zien hoe hij dat overneemt. Of toch probeert. Hij probeert bijvoorbeeld te zeggen: “Ik ben boos! Dat vind ik niet leuk!”, in plaats van te slaan.
Vlak voor Sinterklaas vertelde hij ook dat hij bang was voor de Sint, want hij was bang dat hij geen lief kindje was. Hij had daar dagen of zelfs weken mee in z’n eentje kunnen blijven rondlopen. Maar omdat hij in staat was om dat onder woorden te brengen, konden we hem geruststellen.’
Ik was onder de indruk van je verhaal over smog. Hoe kwamen jullie erop om Hugo gebarentaal te leren?
‘Via een vriend die in de bijzondere jeugdzorg werkt, waar smog-gebaren vaak worden toegepast. Hij zei dat het ook kon bij baby’s, dus ik ging er Instagramaccounts over volgen en begon bij bepaalde woorden die we tegen Hugo zeiden het bijhorende gebaar te maken. Waardoor hij nog voor hij kon praten duidelijk kon maken of hij pakweg honger had, water wilde of moe was. Leuk én het heeft ons veel frustraties bespaard.’
Je haalt veel ouderschapstips van Instagram. Word je nooit onzeker van de vele perfecte plaatjes?
‘Alle online accounts waar jonge ouders het perfecte plaatje voorschotelen, heb ik structureel ontvolgd. Omdat Instagram mijn voorkeuren kent, krijg ik dat soort berichten ook niet meer aangeboden. Ik volg honest moms, zoals een mama die elke week toont hoe haar huis eruitziet, waar net als bij ons een kinderorkaan gepasseerd is. Zo zijn sociale media eerder een bron van steun en herkenning geworden.’
Het boek Het is zoeken vind je onder meer in Standaard Boekhandel. Denk zeker aan je ledenkorting!
Foto Annelies Moons: Dries Pasteels
